İçimin ferahlığıydı kaybolan derin acılar
Düşler kervanında savrulurdu anılar
Yitip giden zamanın yel esen durağında
Kimsesizdi bakışlarım.
Ürkek bir çocuğun masumiyetiyle seslenirdi zaman.
Çarebilmez avuçlarımda, ter kokan bahar sabahıydı filizlenen nasırlar
Biriktirdim tüm esintileri yüreğimde
Karabulutların öfkesine yelken açtım ve geride bıraktım tüm limanları
Savrulurdum soluksuz öfke kokan dalgalarla
Yelkenler pusulamın gölgesinde çırpınırdı
Karanlığa gömülen Ayın iniltileri göklerde yankılanırdı
Rotasız bir kızgınlıktı beni yoran
Bilinmezliğin haritasında aradım durdum
Ne gecede kaldım ne de gündüzde
Ve sadece kimsesizdi bakışlarım
Kayıt Tarihi : 28.4.2024 13:09:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!