Gölge Şiiri - Asiye Özsoy

GÖLGE
Göğün yağmur
Yerin hızır vakti
Katım mayıs
Temmuzun yavan ıssızlığındayız
Tam yaz ortası
Güneşin uzun sefası
Baykuşların ıssız sedası
Demem o ki ahdım mayıs
Hatrımda taptaze
Henüz üşüyoruz
Melteme yelken olurken gövdemiz.
Deniz serin, rıhtımdayız
Ay dolmuş taşıyor deniz çizgisinden
Kımıldar iskelede gölgemiz
Başım düşüyor omzuna
Murâdım yakamoza.
Ayaklarım denize basıyordu
Dikilseydim üstüne ayaklarımın
Boğulurdum
Çekseydim denizden hepten
İdam sehpasından kopan ayaklar gibi
Sallanırdı ölümün tarifi…
Sonra midyeci seslendi uzaktan;
Dalınmaz denize, incisi olmadan.
Ardından takunya sesleri, fısıltılar
Durdular, baktılar, seyre daldılar
Meftun oldular; Denize değil dehlize
Ay’a değil halesine
Bize değil gölgemize
İskeledeki ayaksız resmimize…
Şimdi yaz geldi
Deniz dindi
Sen gittin ben gittim
Gölgemiz silindi…
Temmuzdayız
Yağmursuz, yarsızız
Bir masal oldu mayıs.

ASİYE ÖZSOY