Aşk güneşini alıp ardıma kendime bakıp rahatlatıyordum yıpranmış yüreğimi.
Seni tekrar görünce anladım, gördüğümün gölgemin heybetinden başka bir şey olmadığını…
Meğer her şey, oyuncu ve seyircinin ben olduğu tek kişilik bir gölge oyunuymuş.
Kaderin suyolunda pusulasız gemideyim yapayalnız.
Çakırkeyif umutlarla kürek çekiyorum, bilinmezlere…
Çok yorgunum, dertleşecek bir tek martı bile yok gökyüzünde.
Yağmur olsan yağsan yüreğime, rüzgâr olsan yelkenime yön veren… Ama yoksun ki.
Güneşte çekildi üstümden…
Şimdi ay ışığında ufku arıyorum; fakat nafile.
Gördüğüm tek şey kaderin ürpertici dalgaları üzerine yansıyan acizliğimin gölgesi ve duymaya çalıştığım yaklaştıkça uzaklaşan sensizliğin ayak sesi…
Özgür Bebek
Sakarya 2005
Kayıt Tarihi : 9.10.2010 23:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!