Göl Şiiri - Sami Çiftçi

Boğulu bir akşamüstü güneş terk ediyor göl mavisini
Kızıla boyanmış dağların eteği zil çalıyor çöken karanlığa
Korkunun kendinden korkup kaçtığı bir demin şafağında
Ressamın gülümsemesi fırçasına yansıyor ve güzel bir tablo doğuruyor o an
Fotoğrafçının biri göz kırpıyor objektifine ve yakalıyor o anı
Kaçan martıyı da son anda yakalamış oluyor o an, martı eksik olsa ne yazar
Yakalamış işte birçok insanın göremediği tabloyu,
Kasım ayının bu ilk günlerinde, sen o objektife yakalanan martı gibisin
Göl kenarında bir banka oturmuş, neden oturduğunu düşünmekte gibisin
Kaçıp giden gündüzün yasını mı tutmaktasın yoksa
Gelen gecenin yolunu mu gözetmektesin, sen de bilmiyorsun
Ama ressam biliyor, seni denizkızı olarak tabloya yansıtmış
Piposunu yakarken senin bakışlarını dumanlı çizmiş
Şairin biri de bunları görerek yazdığı şiirinin son dizesinde
Değeri sonra anlaşılacak bir ressam olarak öldürmüş…
05.11.2012