Gökyüzünü Bir Anlasam Şiiri - Sinan Bayram

Gökyüzünün derdini anlamıyorum
Yeryüzünü diken sarmış
Kan tutmuş her anı vakitsizce
Şimdi yağmur halinde ölmek niye
Şimşekler dar ağaçlarına çatıyor
Anlatacak güzel bir öykü yok artık
Tek şair ben kalmışım her halde
Gökyüzünü anlamaya çalışıyorum baksana
Yoksa bende umutsuz olurdum dikenlerle
Merak ediyorum kırılmayan bu umudum niye
Düşlerim yasaklara kayıyor ömrüm hep meçhul
Sehpaya çıkarılacak bir padişah yok
Her günah suçlu ve her suç günahkar
Ölüm var zaman içinde ölmeyen
Gökyüzünün derdi yoksa yeşeren acılar mı
Yoksa yeryüzü gibi terk etmezdi bizi
Biz bir yola çıkmıştık zamanında
Ama artık geriye dönecek hal bile yok
Hepimiz bir kurbanız ezelden kalma
Toprağın kalbi dikenlerle çukur olmuş
Ölen var ölüyü gömecek mezar yok
Gökyüzünü anlamak çok zor olmasa gerek
Ama yeryüzünü gökyüzünden ayıran ne
Biri gül gibi yeşermek istedikçe
Diğeri neden dikenlerle soluyor
Peki benden başka şair yok mu
Alsın bu koca yükü çözsün tüm sırları
Gökyüzü çözülmek istiyor anlıyorum
Yeryüzü ne kadar düğüm olsa da
Yılan yılana zehrini kusar mı bilmem
Ama insanlar zehirden de acı bir diken sanki
Yeryüzünü çatlatan bu dikenler gökyüzünü küstürmüş
Ama insanlar acı içinde diken olmamalıydı
Yeşermeliydiler gökyüzünün eşsiz maviliğinde
O zaman anlamaya çalışmazdım belki gökyüzünü
Çünkü küskün halde solmazdı bu eşsiz mavilik
Kağıtta yer kaplayan acılar bize isyankar
Ölümü bekleyen bir yanımız var biliyorum
Kimi bunu kavuşma vakti diye umut eder
Buda güzel umut var yani ölüm içinde olsa bile
Bakışlar olmalıydı gereksiz duvarları yıkmak için
Yumruk olmamalıydı en büyük darbeler
Bakışlar gönülden müsaade isterken
Eller sımsıkı kenetlenmeliydi sevdayla
Düşünceler ölüme volta halinde uğramamalıydı
Gökyüzünün eşsiz maviliği solmaya yüz tutmuş
Şair yanım bunu anlamaya çalışıyor
Şair şehir içinde huzur hüzne akıyor
Hüznün güzel bir yanı var onu yakalayabilsek
Hüzün haliyle huzura varacak gönlümüz
Sevda ıssız çöllere sığınmış kerbela haliyle
Sonsuzluk var bir kelebeğin var ve yok oluşu gibi
Birbirinden uzak olmayan iki çizgi bu
Her baykuş kırık bir dal arıyor
Bülbül gibi aşkla öteni bulmak çok zor
Ölümü özleyen bir yanımız var biliyorum
Asiliğinden vazgeçmiyor yaprak döken yanımız
Cehennemden geçmiyor bahar bahçe sevdamız
Bir kıyamet var gökyüzü bunu hatırlatmak istiyor
Ama bunu hiç unutmuyorum
Yeryüzü ayaklı kıyametlerle dolu bunu anlatamıyorum
Bir elim ateş yakar diğer elim ateşe su serper
Yanan benim bedenimdir yanmaktan şikayet edenim yok
Hasretin deminde kim bulunmak istemez ki
Toprak var gül ekecek duygu eksik hepimizde
Eski usul sevdalar kefen giymiş sanki
Ama ölüm yok sadece bir suskunluk bu
Bir çift gözden akmak isteyen gözyaşı gibi
Şair yanım gökyüzüne uzanamıyor
Biliyorum geceye hasret kalanlar var
Ama zaten gecedeyiz bunu fark eden yok
Eller gökyüzüne uzanabilseydi eğer
Biliyorum güneşi söndürürdü
Kül rengine bulanmamış yaralar
Her ihtimal bir kesin yanılgı gibi
Dikenlerin kalbine gül ekmek artık daha zor
Cehennemin dibini bulan günahlar var artık
Gökyüzünün doruklarına ulaşmamış isyanlar
Her hırçın su kendi yatağında tedirgin artık
Aşka alışan yok ölüme akan çok
Prangalar pas tutmak istiyor artık
Yürek direnciyle zindanı tutsak eden yok
Çöl olmak yetmiyor çorak topraklara
Yağmur bekleyen hallerine küsüyorlar
Rüzgarı taşıyan kanatları kırmış zalimler
Bir çift söz etmeye korkmuş alimler
Cehalet hüküm sürmüş körlük başrolde
Şair yanım ipe çekilebilir kör kuyularca
Gökyüzünü anlamaya çalışıyorum
Yeryüzünün hesabı bu olsa gerek
Kara zindan demir parmaklıktan ayrı düşmez
Karanlığa düşüp ışığını arayan yok
Asıl zulüm zindanlara prangalaradır
Böylesi bir pisliğe vuruluyorlar
Ağır özlemler içinde vuruluyor yiğit yürekler
Vurulacak bir zindan pranga yok
Gökyüzünün solmayan yanı bu yüzden herhalde
Seher vaktinde uyanmıyor usta yürekler artık
Şairler sayfalara elveda demiş yani
Kalemlerin kırılganlığı hep bu yüzden
Yağmak isteyen yağmurları zapt eden bulutlar var
Mekansızlığın kalbinde çürüyor toprak
Ve ben hala gökyüzünü anlamaya çalışıyorum
Belki gökyüzünü anlamadım ama anladım ki bu haksızlık
Çünkü gökyüzünü anlamsızlaştıran yeryüzüdür
Ve ben yeryüzünün yeşeren bir direnciydim
Şimdi dikenler arasında gül kalmaya çalışan benim
Ve şair yanım gökyüzünü hep anlamaya çalışacak
Bir umut olsun diye bu çatlayan toprağın kalbinde
Ağıt yakacak belki kalbim şefkat içinde
Ama hep diri kalacak böylece gökyüzünün solmayan yanı
Şair yanım gökyüzünün anlamsızlığını yazacak
Utansın diye kara gece içinde diken olanlar
Ve yeşersin diye aşk içinde solmayan güller
Şair yanım hep bir yürek direnci olarak kalacak