Gökyüzünden ay miras kaldı bana

Gökyüzünden ay miras kaldı bana nöbetlerdeyim,
Hicaz bir ömrümün senfonisini besteliyorum,
Nice insanlar değişmiş heyhat,
Cam kırıkları değil can kırıkları batıyor yüreğime,

Nasılda gözüküyor dünya hele bak,
Annemin yazmasında ki bir boncuk kadar,
Nasılda yaşıyorlar mış ve yaşıyoruz,
Bir iğne ucundan bile küçük bu hayat !

Şu tartıştığız daireler aklıma geliyor,
Mesela şu devasa arsalar binalar,
Ben hiç göremiyorum,
Ama sesiniz geliyor taaa buraya kadar,

Bakmayın göremiyorum sizi,
Sizin beni göremediğiniz gibi,

Bu gece şiir kokuyor buram buram,
Çünkü !
Burda çiçekler olmaz,
Kıymetini bilin ayda bir papatya açmaz,
Gökyüzünden ay miras kaldı bana nöbetlerdeyim,

Selamı var sizi sabaha uyandıran ışığın,
O da dönüyor öyle durduğuna kanmayın,
Vallahi bizler hariç burda herkes dönüyor,
Sabit kalan kimse yok.

Karanlıklarda kalan ey ademoğulları,
Işığınız hiç kesilmedi,
Ben hiç söndüğünü görmedim,
Gökyüzünden ay miras kaldı bana,
ben nöbetlerdeyim...

dusuneninsanerckose