ne yazarsa yazsın mevsimler.
gökyüzünde veda gibi uçup gözden kaybolan kuşlara,
el sallayıp geri çağıran bir çocuk, vardır mutlaka...
* * *
yazgısı cinayet kurşunlar doğmuştur, gizli kovuklarda
göbekler bağlanır karanlığa, kan grubu dersen en kirlisinden.
içimizden hepimize aynı ses olur, bütün sesler bir anda
çığlıklar ağıt acısından acılı, yırtılır gökyüzü orta yerinden,
yeryüzü toz-duman, paramparçadır.
/göçmen kuşlar için, bütün baharlar sonbahardır
sonbaharda yağan her yağmur, göçmen kuşların gözyaşıdır/
...,
bilir misin, kaç vurulmuş kanattan, kaç tüy kalır geride
kokusu barut sesi konvoysuz cenaze, sahipsiz kurşun lekeli.
oysa yarınlar bize derdi ki, umut emanettir besleyene
ya şimdi hangi kör kuyu derinliğinde, boğulur umut çiçekleri,
solar yeşili tanıyamadan fidanlar.
/nedendir sahi, hiç türkü dinlemez göçmen kuşlar
ezgilerde ve saz tellerinde, kanatlarını çırparken telli turnalar/
...,
de ki yaşam, kundağa sarılı bir koca ülkedir, ağır sancılı
kuruyunca nehrinin kaynağı, son damla ilk denizden önce biter.
sıra kanamalı med-cezire gelir, maestro alınca eline sopayı
lakin bir çocuk çığlığı bozar ıssızlığı, konser düşer, perde iner,
kuş uçar, bütün kanatlar havalanır.
/göçmen kuşlar için, bütün baharlar sonbahardır
sonbaharda yağan her yağmur, göçmen kuşların gözyaşıdır/
* * *
uçan kuşlara el sallayıp geri çağıran.., o çocuğa...
Cevat ÇeştepeKayıt Tarihi : 8.10.2012 08:35:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
kokusu barut sesi konvoysuz cenaze, sahipsiz kurşun lekeli.
oysa yarınlar bize derdi ki, umut emanettir besleyene
ya şimdi hangi kör kuyu derinliğinde, boğulur umut çiçekleri,
solar yeşili tanıyamadan fidanlar.'
Bir hüzün rüzgârında kanat çırptı kuşlar... Telekler savruldu... El salladı peşinden çocuklar, gözleri üzgün bakarak...
Her zaman söyledim, yürek böylesine duygu dolu olunca, şiirler de okuyanı alıp götürüyor, gözler dalıyor... İnsan ne diyecek bilemiyor... Saygılar sayın Cevat Çeştepe...
09.10.2012 11:17:00
Her ne kadar mevsim yaz olsa da, hangi yıl alındığı belli
olmayan ama inadına tertemiz ceketi, şapkası ve elindeki
birinci markalı sigarasıyla, sırtını bahçenin eğreti duvarına
dayamış ufka bakarken kim bilir içinden neler geçiyordu.
Belki hiç savaş görmemişti ya da çocuktu da hayal meyal
hatırladığı o günler geliyordu gözünün önüne, radyolar sadece
ajans saatlerinde açılıyordu beyhude yere pili tükenmesin diye,
elini gözlerine siper edip güneye doğru baktı, bakışları sanki
ufku delmekteydi. Gökyüzünde birbirine iple bağlanmış gibi aynı
hizada uçan Jet sesleri yeri göğü inletirken, onun gözlerinde
hüznü görmek hiç de zor değildi, değildi elbet, gene bir yerlerde çocukluğuna rastlamıştı belli ki.
Elindeki sigara öylesine yanıp gitmişti, Jetler ufukta kaybolana dek arkalarından baktı, baktı.
Gene ajans saatiydi oturduğu yerden doğruldu, sanki Jetlerin
ne zaman döneceklerini bekler gibiydi, sonra eliyle yarım
daire çizdi havada boşluğa, bu işaret belli ki bir şeylerin
altına attığı imzaydı.
TÜM YORUMLAR (92)