GÖKYÜZÜ ŞİİRLERİ

Gökyüzü mahvoluyor, sahip çıkamıyoruz…
Yabancı mı duyarlı, niçin korumuyoruz?

Verelim ihaleyi, gökyüzü özelleşsin,
Uzaylı bir çocukla, Dünyamız güzelleşsin…

(2000)
..

Gülebilir miyim, söylet bakayım
Yar yanında yoksa, yüze vurulmaz
Ağlayan gözlerle, neden akayım
Parlayan gökyüzü, elbet kurulmaz

Ölesiye sarsa, aşkta birlilik
Can çıkana kadar, beden dirlilik
..

Gökyüzü iki yaka;
İki gülücüğe adanmış
İki ayrı parça gökyüzü

Gel diyor bir anne çığlığı
Gel gibi bakıyor dostluğumun gülüşü

..

Rüzgarların uçurduğu bir yerdeyim...
Doğanın tüm güzellikleri ile ayaklarımın önüne serildiği ulu dağların yücelerindeyim. O uçsuz bucaksız enginlerin bile sonunu görebiliyorum şimdi... Karşısı puslu, sanki gizemler ülkesi. Gördüğüm minicik nokta, kimbilir kaç ton yüklü bir gemi.

Rüzgarların seviştiği bir yerdeyim...
Gökyüzünün en uçsuz bucaksız yakınlığının gözlerimin önüne serildiği ulu dağların yücelerindeyim. O uzak, ulaşılmaz gökyüzünü bile uzanıp tutabiliyorum şimdi. Gökyüzü yakın, gökyüzü masallar ülkesi. Gördüğüm minicik noktalar aşağılardan, anladım uçan kuşlar; Zümrüt-ü Anka misali.

06/04/98
..

Bir gökyüzü daha yarat bize Tanrım.
Ama tek Türk’ün ve Türkçülüğün olsun.
Kaplasın var olan gökyüzünü Tanrım,
Hepsinden ayrı bir tek Türkçemiz kalsın.

Bir gökyüzü daha yarat bize Tanrım.
Kaplasın Kırgız’ı, Kazak’ı, Özbek’i.
..

Şu çocuklar varya şu çocuklar
Gökyüzü kadar mavi ve berrak,
Gökyüzü kadar ağlamaklı_
İşte o çocuklar..
Geleceği karartılmış çocuklar! !
..

deniz ve gökyüzü
yüz yüzedirler
var oluşlarından beri

gökyüzü aydınlanır
deniz uykusundan uyanır

..

Bugün bir ressam gördüm;
Elinde gökyüzü, denizi boyuyordu.
Sordum;
Neden gökyüzünü boyamıyorsun denizle,
dalga dalga, köpük köpük?
.......................................................
Gökyüzü kadar denizim yok dedi...
..

Gökyüzü mavimi hala orda.
Belki birkaç bulutda gölgeliyordur şehri.
Kaç gün geçti zalimin gurbetinde güneşsiz.
ve Kaç gün daha geçmeli senin özleminle.

Yağmurlu bir gecedeyim.
Karanlık gökyüzü, gizlenmiş yıldızlar.
..

Seninle konuşurken, karşıma gözümün görebildiğince koca bir gökyüzü çiziyorum
Mavisi gözlerinin olmayan mavisi, ama takılma ben zaten kahveye çalan gökyüzü seviyorum
Sonra otuz iki bulut konduruyorum gökyüzüne, iki dirhem bir çekirdek, bir de rüzgâr gülüşümü ekliyorum
Bulutlar boşluğu yalnız sevmez biliyorum, türlerini, cinslerini bilmem yalan yok, onlara yâren özlemin kadar da kuş uçuruyorum...

S.Güler-8.2.2017
..

İstanbula kırgın gökyüzü,
deniz kenarı ve dalgaları,
yanında yol karanlık uçurumlu,
rüzgar hızlı uğultulu,
çarpar kıyılara dalgalar vurur,
çıkan seslerde,
rüzgar hızlı uğultulu,
..

Pencereme vuran güvercinler döküldüler. Ben onlara bir şey yapmadım. Her şey kendiliğinden oldu. Sadece ben evim sıcacık olsun istemiştim. Karda kışta evim soğuk almasın diye cam taktırmıştım. Nereden bilecektim güvercinlerin pencereme çarpacağını. Nereden bilecektim benim rahatlığımın bir başkasının huzurunu bozacağını. Evim benim yuvamdı sadece. Sığındığım bir dört duvardı. Oysa masmavi gökyüzü ve yemyeşil dallar onlarındı. Cami önleri ve şehir meydanları hep onlarındı. Neden beni sımsıcak evimde buldular. Neden pencerelerimden kan içinde döküldüler. Bir manzara istemiştim sadece doğanın güzelliklerini camlarıma vuran. Neden benim mutluluğum bir başkasının mutsuzluluğu oldu. Oysa hep insanlara kızardım kendi rahatlıkları adına başkalarının rahatlığını kaçırdıklarından için. Güvercinleri kaçıramadım pencerelerimden. Ekmek kırıntılarıyla doldurdum ben gözyaşlarımı. Öyle bir dünyada yaşamaktayız ki birisinin eti bir başkasının sofrasında. Bir başkasının gözleri bir başkasının bakışlarında. Herkesin bir başkasından ne koparabilirim çabasında olduğu bu zalim dünyada evime kapanmıştım. Camlarımı tüm insanlara kapatmıştım. Şimdi bu güvercinler de nereden çıktı. Neden benim gökkuşağı rengindeki dünyamı bir yağmur kaçağı gibi griye boyadılar. Dünyanın tüm kuşları evimin üzerinden geçerken, ben yerden göğe kadar haklıyken, neden tüm güvercinler penceremden döküldüler. İnsanlar hep dört bacakları üzerine düşerken, ben yine yüzümün üstüne düştüm. Yine her şeyi elime yüzüme bulaştırdım. Pencereme vuran güvercinler döküldüler. Ben onlara bir şey yapmadım. Her şey kendiliğinden oldu. Sadece ben evim sıcacık olsun istemiştim. Kuş tüyü yastıklarda yatmak istememiştim oysa. Nereden çıktı bu kuşlar. Neden beni kanatlarıyla acılara attılar. Kanadı kırık bir kuş görsem sanardım ki bütün gökyüzü başıma yıkılacak. Bütün kuşları alıp uçurmaya çalışırdım. Şimdi güvercinler uçarak tüm gökyüzünü başıma yıktılar. Kollarımı kanatlarımı kırarak beni kediler dünyasında, bir güvercin tedirginliğinde yaşamaya mahkum bıraktılar. Nereden çıktı bu güvercinler. Onların üzerine arabamı sürmemiştim ki. Onları ben gözlerinden vurmamıştım ki. Niçin beni böyle ağlattılar. Neden beni hayatın en güzel yerinden, pencerelerden vurdular. Hayatımı neden bir zindana döndürdüler. Ben insanları hiç rahatsız etmek istemezken, neden insanlar beni karanlığa boğdular. Neden insanlar güvercin edasıyla pencerelerimi kurşunladılar.
..

Eğer beni sevseydin, belki gökyüzü mavi olmayacaktı.
Belki de gökyüzü olmayacaktı,
Ve sen kuş gibi kanatlanıp gitmeyecektin.
..

Ne insan kalacak, nede can kalır
Manzara doğrular, kendi uyanır
Sadece yüreği, sevdiğin alır
Gökyüzü aynası, mavi boyanır

Dibi yosun tutsa, denizi seyret
Dağlar yenik düşse, sevdayı hisset
..

Alazlanmış gece
Yıldızlarla örülü gökyüzü telaşta
Gözlerin bu gece alabildiğine kuzguni
Gökyüzü yangın yeri
Oysa bir kibrit çakmıştım sadece geceye
Karanlıkta buluşturmak için gözlerimi gözlerinle...
..

Yağan yağmurda kaybettim,
Her gün yürüdüğüm yolları.
Yağmur almıştı sanki, onları.
Bazen her şey olup bitti,
Sadece ben unutamadım.

İnsanlar hiçbir şeyden emin olmadılar,
..

Bir küçük şirin kentti yaşadığımız
bir avuç insan vardı hayatımızda
bir de mavi gökyüzü paylaştığımız
bir deli rüzgar esti savurdu hepimizi
o kent şimdi ıssız gökyüzü yalnız.


..

Yağmur sonrası gökyüzü gibiyim, dupduru
Alabildiğine engin, masmavi ve berrak
Düşüncem kararsızlık ve şüphelerden uzak
Aşkın kanatlarıyla şimdi uçar gibiyim

Yağmur sonrası gökyüzü gibiyim, dupduru
Ahlar ve eninler yıldırımlar gibi şak şak
..

Şubat, Mart’ı kovalar olmuş
Tutmuş kulağından, aldırış etmeden çeker olmuş
Acımış Gökyüzü ve başlamış İlkbahar damlalarını dökmeye
Dinmiş yavaş yavaş gözyaşları
Ve sevdanın baharı Yaz sarmış bedenimizi

Boğulmuş çocuk
..

Bu sabah Gökyüzü, siyah geceliğini üstünden atıp, mavi saten elbisesini giyerken bir yıldız alıp taktı yakasına. Dudaklarında mutlu bir gülümseme vardı. Hoş görünmeliydi Deniz'e. Onu çok incittiğini biliyor, gidip gönlünü alsam diye düşünüyordu.Saçlarını savurdu. Gece simsiyah görünen saçları, güneşin ilk ışıklarıyla, kızıla boyanarak, beyaz bulutlar arasından denize döküldü çağlayanlar gibi... Rüzgâr, çiçeklerden kucaklayıp getirdiği mis gibi kokuları saçlarına serpti. Ilık ılık eserek o çok sevdiği saçları taradı usul usul...
Etrafa mis gibi bir koku yayıldı. Martıların başı döndü bu güzel kokudan...Uzun uzun süzüldüler gökyüzünde, bu güzel havayı ciğerlerine çekerek...

Sahildeki ağaçlar, bu güzellik karşısında gülümsediler.Uzanan dallarıyla el salladılar, selâm verdiler.... Hepsi de Gökyüzü'ne hayrandı. Ona erişmek için, bir an önce büyümek ister gibi, dallarını uzatıyorlar, birbirleriyle yarışıyorlardı adetâ...

Gece derin derin düşünen mor dağlar, şimdi başlarındaki beyaz örtülerini düzelterek, eteklerinde gezinen kuzuları gülümseyerek seyrediyorlardı.
Yavrularını doyuran bir annenin şefkâti vardı gözlerinde...Yemyeşil yamaçlarında otlayan kuzular, ne kadar mutluluk veriyorlardı onlara... Tâ uzaktan duyulan çıngırak seslerine karışan kuş sesleriyle mutlu bir bahar senfonisi yükseliyordu bulutlara... Gökyüzü, gözleri gülümseyerek, tâ ona kadar yükselen bu sesleri hayranlıkla dinledi. Ama, gözleri Deniz'deydi hep...Işıl ışıl yüzünü Deniz'e uzattı, yüzünü yüzüne sürdü usulca, bekledi...
..