Gökyüzü Siyahını Giyince...

Gökyüzü mavisini soyunmuş,
Siyahını giymişti çoktan...
Biz yorgunsak,
O yorgun değil miydi sanki...
Tüm şehri uyuturdu koynunda gece,
Ninniler fısıldanırdı şefkatli dillerden,
Farkında olmadan uyuturdu bir çoğumuzu...
Işıklar sönerdi birer birer,
Sokak lambaları beklerdi şehrin her bir sokağını,
Onların mesaisi akşamdan sabahaydı...
İyi geceler öpücüğü konardı haylaz yanaklara,
Masallar anlatılırdı,uyumayan yavrulara,
Gece masalları...
Sıcak süt kokardı birkaç ev,
Açık kalırdı televizyonlar,
Farkında olunmazdı...
Yalnız girmeyenler olurdu yatağa,
Türlü cilveler,aşk kokulu fısıltılar,
Sevişmelerle sonlanırdı yorgan altlarında...
Kimisi korkardı yatağa girmekten,
Ya yarına kalkamazsa oradan? ...
Bir de aşıklar vardır,
Gözyaşları kalır yastık kılıflarında...
Kimisi telefonda sevgilisi,fısıldaşmakta yorgan altında,
Kimisi hayallere dalıp uyumakta...
Ve kimisi aslında hiç kalkamadığı yatağında...
Gökyüzü mavisini soyunmuş,
Siyahını giymişti çoktan...
Tüm şehri uyuturken koynunda gece,
Kimisi için gün yeni başlıyordu işte...
Kimisi için gece başlıyor,
Hayatsa kimler için bu geceyle bitiyor,
Bilinecek gökyüzü mavisini giyinince...
Yeni doğan güneşle...