Gökyüzü Ağlıyordu İnsanlar Giderken

Yağan yağmurda kaybettim,
Her gün yürüdüğüm yolları.
Yağmur almıştı sanki, onları.
Bazen her şey olup bitti,
Sadece ben unutamadım.

İnsanlar hiçbir şeyden emin olmadılar,
Hissettikleri hiçbir şeyden.
Severken nefret eden, yağan yağmura lanet eden,
Acımasız insanlar tanıdım.

Gökyüzü istifini bozmadan yürüyenlere,
Kızmıştı, çok kırgındı
Kimse gökyüzünden düşenleri önemsemiyordu.
Gökyüzü çok üzgündü.
Bazıları da koşuyordu, ölümle kovalamaca oynarcasına.

Mevsim yaprakları oynatırken hareketsizdi insanlar,
Yine de güçlüler güçsüzlere tuzaklar kurardı.
Tüm hayvanlar kış uykusuna yatarken,
Her mevsim uyuyan bir insanlık vardı.

Gökyüzü ağlıyordu, insanlar giderken
Olanlar hiç olmamış gibi hissetmek isterken ben,
Yorulmuştu gökyüzü, ağlamaktan gözleri şişmişti.
Durdurdu yağmurunu, insanlığı durdurmak ister gibi.
Ne güneş açtı,
Ne de renkleri solmuş gökkuşağı yardı, karanlığı
Yine yağmurlarıyla soldurdu gökyüzü, tüm bulutları...

Vurdumduymaz insanlar yağmuru durdurmak istedi, bir gün.
Gökyüzü yine kırgındı, biraz da vurgun.
Ben gökyüzü ile öldüm, her gün
Defalarca kırık, buruk, biraz da dışlanmış
Bir ben vardı, benden daha üzgün.

İnsanlar bağırırken hep sustu gökyüzü,
Gözleri dolardı, yine de kimse anlamazdı.
Takvim yaprakları kovalarken birbirlerini,
Dilime sessizliğin şarkısı dolandı.

Bazen mutlu olurdu gökyüzü,
Güneşliyken, insanlar mutluyken güldü yüzü.
Zaman değiştikçe yaşlandı güneşler,
O zaman başladı onun melodi gibi hüznü.
En ağır melodiydi, kalbinden gelen çığlık sesleri.

Üzüntüler yarmak istedi karanlığı,
Uçmak,
Yok olmak istediler,
Gökyüzü o an anladı.
Kendi izin verdikçe süzülecekti, zavallı gözyaşları

Keşke hiç izin vermemiş olsaydı,
Hiç kırılmamış olmayı istedi.
İnsanların uyanacağı günü bekledi.
Artık yağmur değil güneş,
Artık yeniden doğmuş kadar hafif olmayı diledi.

Günü geldi, insanlık ağır uykusundan uyandı.
Yine de tüm insanlar kendini melek sandı.
İnsanlar verdiği sıkıntıyı unutmaya meyilli,
İnsanlar ağlattığı kadar gülen zavallı varlıklardı.
Gökyüzü asla özür dilemeyen insanlığı affetmek istiyordu.
Acımasızlardı,
Olsundu.
Gökyüzü insanları sevdi, unuttu artık beklentilerini,
İnsanlar zaman geçtikçe farketti gerçeği,
Gökyüzü olmasa, yaşam da yoktu onlara.
Gökyüzü ortalığı aydınlattığı kadar kalbi de aydınlatırdı.
Gökyüzü, yaşam verendi, yanında kimse yokken sana tek gülümseyendi.
Gökyüzü, beni sevindirdi.
Sevgiyle vardı gökyüzü.
Ve gökkuşağına ''sevgi'' adlı rengi de ekledi.
Kendini sonuna kadar açtı, insanlığa, bana.
Ben de gülümsedim, tüm kalbimle ona.
İnsanlık bu kez söyledi, bu kez en içten şarkıları.