Gökte yalnız ay vardı Şiiri - İlyas Kaplan

kuru ekmek ve su
açlıktan büzüldü midem
çıldırmak üzereyim

boşalmak isteyen heyecanlarımın fırtınası
ellerimle beraber omuzlarım ve başım da
ceketimin uçlarını ,sarkan yırtık ceplerine sokup çıkardıktan sonra

sokağın boşaldığını sezdim, döndüm, ağır ağır yürüdüm,
merdiveni indim, odama girdim, balkona çıktım,
ay ışığının aydınlattığı sonsuz bir boşluktan
bahçeler ve köşkler yoktu, yol yoktu,
deniz yoktu, sis yoktu, berrak ve mavi bir aydınlık
gökte yalnız ay vardı, parlaktı, yuvarlaktı

ondan büyük bir isteğim vardı...
bu çocuğa hafif, domatesli bir çorba yapacaksın
biraz da ızgara köfte. ekşice elma bulursan iyi olur
ekmekleri kızartırsın artık

hiç bir şeyin görülmediği bir zamandı
kayar gibi oldum ve iskelenin demirinden
sonra, boş yere aradım gözlerimle gökyüzünü
gözün baktığı ve görmediği anda vardı sonsuzluk
akıl değil, ruh vardı, sır vardı ... o vakit

redfer