Göksu Nehri Şiiri - Adnan Deniz

Nazlı nazlı akıp gidiyordu Göksu nehri...
Sanki olup bitenden haberi yoktu. Sanki tek kendi dökülüyordu Akdeniz’e.
O gün çok güzel bir gündü. Birde sıcaktı ki sormayın. Kim bilir di ki bir çocuk suyu gidecek, bir anne feryat edecek, bir şehir hepten üzülüp, ağıtlar söyleyecekti.
İlker, nehrin kenarında arkadaşlarına gıpta ile bakıyor, suya bende girsem diye babasını bekliyordu kadar da hassastı İlker anne-baba sözü dinliyordu. Babası gelene kadar girmedi suya, Göksu ilkere bakıyor, İlker babayı bekliyordu.
İlk çocuğuydu babanın. Kıymetlisiydi. Onu hiç kıramaz, elinden geleni yapardı Kerem. Anne ırmak kenarındaydı herkes gibi. Serin ağaçların altında bir yaz günü komşularla dinleniyordu.
Yanlarına geldiğinde baba, sarıldı boynuna İlker. Sanki vedaya hazırlanıyordu. “Bende dedi İlker, bende gireceğim suya “Baba şaşkın yüzme bilmezdi oğlu. Boş bulundu, Kenarında yüz dedi, gitme ötelere boğulursun dedi kerem.
Bir oğlak gibi fırladı İlker suya doğru. Sevinç sesleri yükseldi. Anne memmun, baba gururlu, İlker çok mutluydu.
Ayağı kaydı ilkerin, bir kıyamet koptu. Alıp gitti Göksu ilkeri, yuttu. Koşuştular ardı sıra, sulara atladılar. Göksu, ilkeri geri vermedi.
Birlikte sürüklendi Göksu ilkeri alarak, Akdeniz’e doğru gittiler, onu bir daha bulamadılar.
Ağlaştılar, ağıtlar yaktılar, ilkeri Göksu’dan alamadılar.
Dövdü dizlerini, yoldu saçlarını Fatma Ana. Kıyameti koparttılar. Âmâ Kimseler duymadı.
Şimdi hep Göksu'ya bakar baba Kerem, bir ümit varmış diye. Ana Fatma halâ karalar bağlar.
Göksu mu? Hiç haberi yok gibi davranarak yaz, kış devamlı çağlar, içten içe durmadan ağlar.