Göksel Öpemedim Boynunu Şiiri - Kağan İş ...

sen huysuz ağaçlı aydınlığın cazipliği
saçlarını uzak deniz martılarıyla
savururken yüzüme
kırgınım hasretine bile
gözümü hiçbir budaktan sakınmadan
devran sürdüğüme bakma sensiz
kestane saçlarınsız
çocuk yürekli
ağlamayı unutmadım unutsamda seni

herşeyin tozlu bir ağustos öğlesi bittiğini
anladığında yakışıklı ağladığıma sayacaksın
yittiğini

seni sevmeye ellerinden başladığımı
çınar zamanlı bir kasabada bıraktım
yüzün sesin konuşman
sen sen değil ben ben değil
herşey hiç
ama hiç herşey değil
ki
göz kapayışlarına tünüyor
mevsimler yorgunu son göç kuşları

çok çok kasaba romantizmi vardı
iç çekişlerinin renk tonunda
taşralı halim yoktu göksel öpemedim boynunu
yakıldım mat oldum yenildim sesinin aşk soluğuna

bitti im
izlek
gözyaşım kanattı kendini
çamura saplanmış paslı çivi gibi
gözyaşım değdi dudaklarına
yarattı senin ömrünün tek lekesini

uyku bilmedim
ömür
bahçeli ev
ana caddeye yakın bir kalabalık

yer gök gri
tanımam başkasını
uyanmak yok uykusuzluktan
yeri çoktan değişmiş
eski otobüs terminalinden alacağım seni
ben baktığımda sen sensizlik olduğun gibi
ben ıslandığımda tüm yağmurlar ahmak ıslatan
uzandığımda ağaçlar gölgesiz
ben dinlediğimde şarkılar
sus pus
ben baktığımda gök sis
puslu

yer gök gri
tanımam bir başkasını
dönmek yok varılmazlıktan
herşeyim ellerinde
senin elinde kar yağışlarımın seyri
bitmez seyrü seferiyle
arka bahçemizin hiç olmaması
burkulan yüreklerimizde
yüreğimde belki