Göklere Doğru Şiiri - Kasım Kobakçı

Uçmak bize, yasak ey yolcu,
Durmak varken kaderde,
Derinden, ipekler örülürdü.
Bazısı, yaprak taşırdı, bazısı dal,
Sen çıkma diye.
*
Halbuki lifler, sel olurdu,
Dolanır kuytulara, diren ey yolcu.
Issız ormanların,
Bağrında gümüş yıldız.
*
Bütün seslerin kesildiği, o şafakta,
Yosun rayihası, düşlerdim kanatlarını.
Darlığına sığmayan, bir parıltı,
Mor meneviş, sus ey yolcu.
*
Parlayıp sönmeyen, kaçıp gitmeyen,
Ürkek güve misali.
Bir boşlukta tutunamayan,
Dönüşüp, evrilmiş, hallenmişsin,
Hallenmişsin, ey yolcu.
*
Öyle aniden, zorlama çeperi,
Omuzlayıp duvarları.
Kederim ilişme, taze sedef,
Çoğalıp genişlesin, nur çehren.
*
Az buz değil, yığılmış sükutlar,
Nice devirden ziyade,
Ve sen, hâlâ kapalısın bana.
Ben ise, liflere yapışmıştım,
Kopmayayım diye, ne çare.
*
Terk edip, uçmak geçiyordu,
Sarmalanıp, gizlendiğimiz yerde,
Sana dokunamıyorum, bak işte.
Oysa birbirimize,
Şebnem yudumladığımız şafakları,
Elemle uğurlardık.
Kanatta son toz lekeleriyle,
Ayrılırdık, göklere doğru.