Gökkubbe Şiiri - Kpt Yılmaz Bektaş

Vakitsiz gidince Güneş, bu diyardan
Sönük yıldızlar; yere inmiş uzaktan
Siyaha bürünüp; kusmuş gök, yedi yerde
Yasa düşüp boğulmuş bin bir derede;
Dökünce öfkesini bulut yüzünden yere,
Işığı sönüp; kaybolmuş Ay yedi kattan birinde
Solacakken yer tamamen; zamansız
Gökkubbeden imdada ışık yağmış, apansız
Yüze düşen bin gülmüş, her bin katreden
Süzülürken sesi; bülbülmüş , meçhul bir haleden
Umutluymuş: ışık; dönüşürken varlık.
Mutluymuş: aydınlık; gömülürken karanlık...
Ne zaman kararsa ufkum ; aklıma gelir;
Ağlamak Gökkubbe gibi ; insanı iyi edendir...