sessiz gecede
yalnızlığımı dinliyorum
saçlarıma karlar yağıyor
üşüyorum
hüzünlü başımı
hayal dizlerine koyuyorum
nankörsünüz
sevenlere
acımasızsınız
sevgilere
cellatsınız şairlere
sevda nedir bilmezsiniz
yaşıyorum işte
yaşadığıma
yaşamak denilirse
sabahları
dudaklarımı
güneşin sıcaklığı öpmeden
devrimizde
bataklık
içerisindeyiz
sevgilerin değeri kalmadı
arkadaşlıklar bir kuruş
dostluklar beş kuruş
rengarenk misketlerim
vardı
ellerimle yaptığım tornetim
gazoz kapaklarım
vardı
bunlardan başka
-Allah’ım bu şiiri nazar boncuğumuz kılsın
bir serçenin
gözyaşı kadar sevdim seni
incir çekirdeği içindeki
hayat gibi
bir gece otururken arkadaşımla
yukarıdan bakardı
bana kırmızı bir kelle
abi sence ben uyu dedi
dedim okuyorum
kakağan kuşları ötüyor tepemde
sevdiğini zannettiğin
eller
atar
şimdi
yalnız
mezarına
biz
gecekondu muhitlerinin
fakir çocukları
ağzımızda küfür
ellerimiz
yüzümüz
fırtınalı gözlerini
sevdim
dindiririm
diyerek acılarını
yağmalanmış mabedinde
dolaşırken yıkıntılarını
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!