Gök Yüzüne Salınan Dilek Feneri

Gök Yüzüne Salınan Dilek Feneri

Akşam oldu kasabada,
gökyüzü mora çalıp yıldızla boyanırken,
Düşçü Kız bir çukurdan
küçük bir fener çıkardı.

Fener yıpranmıştı,
ama içi hâlâ sıcaktı.
Tıpkı eski bir mektup gibi…
Kız fenerin içine minicik bir kâğıt yerleştirdi.

Kâğıtta şu yazıyordu:
Beni unutan biri varsa, rüyasında hatırlasın.

Feneri avuçlarında ısıttı,
ve kasabanın tüm çocuklarını topladı.
Her biri kendi dileğini yazdı o gece,
kimi annem hep gülsün dedi,
kimi oyuncaklar konuşsun,
kimi sadece keşke hep sabah olsa

Kız, feneri havaya kaldırırken
bir çocuğun sesi duyuldu
Yetişir mi gökyüzüne?
Kız gülümsedi
Gökyüzü bizden başka neyi bekliyor sanıyorsun?

Ve fener havalandı…
Bir süre sessizlik oldu.
Sonra kasaba boyunca
bir sıcaklık yayıldı pencerelere.
Uyuyan herkes
o gece çocukluğunu rüyasında gördü.
Bir salıncak,
bir mavi kurdele,
bir limonlu gazoz

Ve o sabah herkes
birbirine daha içten sarıldı.
Çünkü dilek feneri sadece
bir dilek değil,
bir hatırlatmaydı
İçindeki çocuğu unutan büyür.
Ama hatırlayan işte bu şiire dönüşür.

Azra Nimet Öner