Gök Özlemi Şiiri - İbrahim Eryazıcı

Bir gök yarıyor bedenimi
Bir ses, eskimeye yüz tutmuş
Bir şair kadar karanlığım
Parçalanıp çıkıyorum içimden

Korkuyor hayallerim ve titriyor
Sessizlik dokunurken kulaklarıma
Yalnızım,
Bekliyorum ansızın geceyi tutuşturmanı
Oradasın..
Bir gülüş kopuyor yüzünden
Ateşler yükseliyor geceden
Ben bağırıyorum içimden
ve kimse duymuyor beni
Yürüyorum bitiremediğim yolları
Bırakıp geceyi karanlıklarıma
Bir gün ötekinden daha uzun
Her bayram daha da eskiyor sevinçlerim
Her mevsim bir yaprak kuruyor yüzünde
Annemi unutmuşum orada
Bir gök sevincinin ortasında

Bir ses çiziyor kuşlar uzaklara
Ben sürekli koşan heyecan
Bir gün,
Karanlıklar patlayınca
Sevinçlerim düşünce arkama
Ben de beyaz bir ses gibi düşeceğim toprağa
Ellerime bir gök yağacak o gün
Ayaklarıma bağlayacağım sessizliğimi
Küçük dilini yutacak çocukluklarım
Bir yarısı ayda
Bir yarısı da..
Hayatımın son şair yürüyüşünü özleyecek..

Bilmiyorum mu desem, yoksa..
Bir not daha mı eklesem ipin ucuna?
İçimde bir karmaşa
Sessiz mi yaşasam?
Gürültüyle mi ölsem anısızın?
Oysa çoktan açılmışım,
Bir ufak tekneyim
Yıldız açmışım denizin orta yerine..