Gök Gözlerinde Sustugu Vakit

mevsimlerin en sevinçli yerindeydin,
sevismelerimiz yoksul bir kent girdabina
düsmüstü,
merhabalasiyordu ay tenimizde
hep sevdali sarkilar duyuyorduk çocuklarin
dillerinde ayni anda
dalgakiran düslerimiz yorgun tenimize
düserdi çirilçiplak
bir de balikçi motorlari denizin rahmini eserek
geçiyorlardi bir denizden bir iç denize,
liman küskünü gözlerimizle hüzünlenirdik
gidenin ardindan
çirilçiplakti umutlarimiz en az tenlerimiz kadar,
yedi derya bulusurduk
üsüyen üsümeyen bütün zamanlarda,
kayip çocuklar matemine tutunurduk
gülen gözlerimiz olsun isterdik tüm acilara inat,
yüreklerimiz yirtilsa da kis zemherisi bekleyislerden,
magmalasan tenlerimiz olmaliydi
her sevismenin bekleyisinde,
yada sarap kizili kent vurgunu titrek oksayislarimiz
acilarin tükenmesi yoktu ama umutlarimiz
berfin gibi açardi her kis,
öylece bahar'a kavusurduk.
En sevdigimiz çocuklari yitirdik belkide her gün,
aslinda bütün çocuklari severdik
sevmedigimiz yitik çocugun yokluguydu sadece.
Biz yine kalmistik kar erimesi pencerde yapayalniz,
yitirdiklerimiz sahip olduklarimizdan bin kat
fazlaydi,
yaz kurusu hüzünlerimiz yediveren gibi açardi
her bahar
ve her gazete mansetinden sonra tutunmaz kederlere
sarilirdik
mardinde onüç yasindaki çocuk on çocuk
onüç kursunla bilinmezlige uçtu.