Göğün Yüzü Yırtılır Şiiri - Dağlar Özügüç

Sıkıntılı havalarda göğün yüzü yırtılırdı
Biz toplanır dikerdik mavnalarda
Sabaha hazır olurdu mavi gökler
Ben gökyüzündeki yıldızlarla büyüdüm
Parlayan tüm yıldızlar arkadaşlarım
Mavi gökler ise sırdaşımdı
Yıldızlar geçidinden geri kalan
Sinderalla ya aşık bir prens vardı


Düşleri kifayetsiz bağlantıları kopuk

Bir yalın şefkat tortusuydu yaşadığımız çocukluk

Delik deşik olana kadar giydiğimiz mintanlar
Ayaktaki renkli naylon ayakkabılar
Uzaktan seyredebildiğimiz mutluluklar
Biz her şeyin peşin öder sonra yaşardık
Şimdi kalan bir avare aşık saç baş karışık
Elleri avuçları yanmış yağa bulaşık


Bu kent karları ile düştü ömrümüze
Karlar yağdıkça sevdalarımız çoğaldı
Bir bulut oldu bir toz bir kar bir boran
Ağaç çıplak,ayaklar yalın,namerdin ensesi kalın
Kalmadı korkudan ne olduğunu soran
Geride kalan kardaki belli belirsiz izler
Şimdilerde kayboldu buraların gizemi
Artık biz gidiyoruz siz biraz yalnız kalın