Göğün Yarığına Sığınan Düş

Bir boşluk var,
Gözlerinin kıyısında duruyor,
Rüzgarın gittiği yere sığmayan,
Dalgaların kırıldığı o görünmez çizgide,
Bir soluk alıp,
Yaralı bir martı gibi,
Sessizliğe çarpıp kırılan sesin,
Kalbinde yankılanan uğultusunu duydum.

Dokunduğun her şey,
Bir anın içinde saklanır,
Ellerinde kül olmuş geceler var,
Ama kimse görmez.
Kimse bilmez,
O ellerin altında ezilen zamanları,
Sonsuzluktan gelen fısıltıları.

Sahi, bir düş müydü bu?
Göğün yarığından sızan,
Hiçliğin içinde kaybolmuş bir iz,
Ne zaman hatırlasam,
Kelimeler suya dönüşürdü,
Ve boğulurdum.
Bir kez daha,
Adını söylemeye cesaret edemediğim bir hayalin,
Gözbebeklerinde uyudum.

Her nefes bir kelebek kanadıydı,
Uçup gittiğin,
Yaralı bir cümle bıraktığın anı hatırlar mısın?
Suskunluğuna düşen gölgeleri topladım,
Ama onlar da parmaklarımın arasından kayıp gitti,
Çünkü hiçbir sessizlik sonsuza dek kalmaz,
Bazen, gök gürültüsüne dönüşür.

Sana dokunmak,
Bir yıldızın kuyruğuna tutunup,
Evrene fırlatılmak gibiydi,
Bir an için var olmak,
Sonra kaybolmak.
Ama o bir an,
Bütün sonsuzluktan daha gerçekti.

Şimdi adını unuttum,
Ama kokun rüzgarda asılı kaldı,
Sonsuzluğun ötesinde bir yerde,
Sanki göğün gözleri vardı,
Bize bakıp fısıldayan,
Ve biz o fısıltılarda kaybolduk.

Kayıp bir harita,
Renkleri solmuş bir dünyanın,
Gizli patikalarında yürürken,
Bir taş buldum.
Üzerinde senin adın yazılıydı,
Ama harfler silinmişti,
O an anladım,
Bazı isimler sadece rüyalarla hatırlanır,
Ve bazı rüyalar,
Hiç uyanılmamış zamanlara aittir.