Göğsüm Ölüme Açıktı Şiiri - Turgut Koçak

GÖĞSÜM ÖLÜME AÇIKTI

Yüreğim kabarmıştı
İyilikler uçup giden turna gözlüydü
Biraz hüzünlüydüm
Biraz daha hüzünlüydüm
Sokağa bir ağaç çizdim
En bilinen yerimden üzdüm içimdeki martıları
Kendinden bunalmış senfoniler işittim
Güneş çalıyordum dağların yüzüne
Bana ağır geliyordu dostların yüzü
Işığı söndürdüm
Sokağın seslerini işittim
Ağırla dedim beni düğün gözlü sokağa
İçimde bulutsu bin yalnızlık
Çocuksu bir asilik
Düşsel yangınlar vardı
En kötü geceyi bir ipek gibi üstüme örttüm
Bir ayarda değildim
Uyumadan uyandım
Şu evler giz doluydu
Öteki evler daha çok giz doluydu
Tünel’i geçtim
Beyoğlu’na çıktım
Ne satıcılar vardı ne biletçiler
Yüzüme vuruyordu yağmur damlaları

Göğsüm ölüme açıktı
Yani İstanbul yapmıştım kendimi
Çiçek Pasajı’ndaydım
İnce belli Paşabahçe bardaklarında içki içenlerin gözünde
Tastamam komünist bir hayalciydim
Bu işçiler adam olmazdı
Bu ülke de adam olmazdı
Gün ağarıyordu yollar taze gül kokusu
Yüzüme akıyordu ter ırmakları
İstanbul’u dolaşıyordum
Sokaklar bomboştu

Evet de son fırça neden griydi
Sevgilinin boyu posu
Boş evlerden topladığım haziran
İstanbul’un soluğuyla sararmış kitabın kapağı
Kapının önünde sessizce duran kalabalık
Haliç’te misina iğnesi yutmuş üç balık
Yüreği ağzında bir kadın
Sokağın terini bölüşen üç balıkçı
Üç gece bekçisi
Yeni suçlar işlemeye hazır haylaz üç çocuk
Karaköy’den
Galata köprüsüne
birlikte
çıkmışız
Ölüm ormanında birlikte yürümekteyiz

Ben giderken gökyüzü
Ben döndüm gökyüzü
Yüzünde duran duru güzellik
Her sözcüğü
çizilmiş
şiir gibi değildi
Kabuk bağlamış yara gibi hiç değil
Sevecenlikle yüklendiğim acı
Şakaklarıma sürdüğüm yorgunluk
Hepsi
Sirkeci garına sığdırılmış bir ülke
Kanımdan kalemime çektiğim
bir damla kan
…kadar
iyi bildiğim
Uzaklara gönderdiğim
Bir daha dönmeyecek olan
gemiydi

Durup dururken bozulmadı ya büyü
Neden İstanbul doğmuştum gazeteleri okurken
Bunamış mı yazar
Kaç kitap yazmış
Delirmiş mi besteci
Kaç beste yapmış
Çağla renkler yayarken yüreğim
Yüzümün çizgilerindeyken aşk
Omuzlamış günü
Beethoven uyumaktaymış
Bir çiçek sendelese de
Bir ağaç kurusa da kökünden
Ömrümü versem de tastamam
İnkâr bu kadar ağırken
Gelmezmiş yolun sonu
sonun sonu
Öle
bilemezmişim de