Göğerçin Şiiri - Ahmet Zeytinci

Gögerçin derdi babaannem güvercine
dalarlar bizim geniş balkona
ekmek ıslatır atarız önlerine
kediler pusuda beklemede
benim yürek onları görünce teklemede
bir el çırpsam kaçacaklar
yiyeceksin kedilerden sunturlu bir küfrü...

Gögerçin bu
gelir yuva yapar çatıya
belli ki uzun süre kalacaktır yatıya
canıma minnet
ben severim kuşları
yoktur onların alçaklıkları hainlikleri
vahşilikleri insan gibi suçları...

Gögerçin sen havada pır pır
benim yürek de
ateş alır yer de pır pır
kanatlarıyla bir tokat rüzgara
bir de koyduğum su kabından az gargara
ama yeter artık yeter
besliyorum da sizi her gün zibidiler
yeter bu kadar yaygara...