Göğe Yükselen Nidalar Şiiri - Kasım Kobakçı

Ruhum kanatlanıyor, duygularım coşuyor,
Neler fısıldıyor, göğe yükselen nidalar.
*
Uyum yeniden şekillenip, yer sarsılıyor,
Canlılar alemi, saf tutmuş bekliyor.
*
Kimin lütfunu çok iyi biliyor, bitkiler,
İnsanlık aidiyetle, hiç ilgilenmiyor.
*
Vaktin emri, ibadete davet ediyor,
Cemaatsiz kalmış, ne yazık ki camiler.
*
Ümmet perişan, çileyle dolup taşıyor,
Onların feryadı, her an arşı sarsıyor.
*
Yaşananlar muhakkak bir durgunluk dönemi,
Fakat bu sessizlik neyin habercisi?
*
Ey kahraman evladı, miras yalnızca senin,
En yücesi kim milletin, efendisi alemlerin?
*
Fırlattık en kutsal değerleri, sarsıldık,
Olduk sanki köleleri, kimin eline kaldık.
*
Hani toplumu toplum yapan, o yüce erdemler,
Bireyin vicdanından, doğan bu ayıplar.
*
Aciz maskaralar, yaralanmış vicdanları,
Yüzsüzlüğü seçenler, aldatmak için insanları.
*
Keyfi için, bencilliği için inançtan vazgeçen,
Utanmadan, sıkılmadan günah içinde dolaşan.