Göğe Kalkan Kollar Şiiri - Kasım Kobakçı

Gövdeyi yıpratamadı boran,
Kökün sabırlı bekleyişinde,
Büyüdü gölgemiz.
Sürgünlerimiz yeşerdi,
Bizim gücümüzün zirvesinde.
*
O kadar içimizde büyütüyoruz ki!
Geleceğimizi evlatlarımızın.
Soyumuzda kalan,
Birkaç güçlü,
Nefeste buluyoruz.
*
Yalnızlıktan sıyrılmanın,
Görkemini taşıyor,
O en yaşlı kabuk.
Yalnızlık kuru gürültü!
Ulaşmıyor kimseye.
Geleceğimize,
Birazcık destek uzanınca...
*
Koca kütük, anlıyor ki,
Tek başınalık, bir yanılgı.
Asıl heybet dediğin,
Topraktan değil,
Göğe kalkan kollardandır.