Göçmen Kızı Şiiri - Özgen Öz

Göçmen Kızı

Mevsimlerden bir ilkbahardı, hatırlar mısın?
Nasıl da göçmen kuşlar gibi kanat çırparak
Gelip kondun yüreğime…

Kalbin pır pır atardı o zamanlar,
Sesin – titrek bir göçmen kızı sesi gibi – ürperirdi içimde.
Ne kadar da güzeldi o ıtırlı, o gamzeli gülüşün;
Bir de baktıkça doyamadığım,
Her bakışında vurgunlar yediğim
O masmavi deniz gözlerin…

Bilmem, neredesin şimdi göçmen kızı?
Bilmem hangi diyarda,
Bilmem hangi derin uykulardasın.
Kim bilir hangi coğrafyada rüzgârla savruluyorsun...

Ahh...
Hatırlar mısın göçmen kızı?
Ağlayarak veda ederken,
O deniz gözlerinde son defa nefes almış gibiydim.
O an, bir vurgun yedim ben — hem sen, hem ben...

Tüm kuşları gönlümden bir bir uçurdum gidişinle.
Kızılca bir ufkun içinde,
Öylesine çaresiz, öylesine kimsesiz...
Başım avuçlarımda,
Gözlerim bulutlar içinde,
Ruhumdan uçan kuşları seyrettim — seninle, öylece...

Ahh...
O ağlayan, mavi mavi bakışlarında
Sel sularına kapılıp kayboldum her damla gözyaşında.

Ahh göçmen kızı...
Sen gittin gideli,
Ne günler uzun, ne geceler kısa artık.
Sen göçmen kuşlar gibi uçup gittin...
Göçtün,
Gittin...

Bense;
Beni hapsettiğin kafeslerde
Kendi kendimi terk ettim.

Ahh göçmen kızı...
Ahhh...

Bilir misin?
Hep bir yanım üşüyor,
Oysa bir yanım hep yangın yeri...
Durmadan kanıyor.

Sen...
Ne olur, düşünme hiçbir şeyi.
Sadece çok dikkat et kendine.
Belki de bir gece,
Başını yastığa koyup daldığında,
Buluşuruz yeniden —
Masallar diyarında...