Göçebe yürek Şiiri - Med Reşiyan

Mevsim hazan
sen yoksun
bir düş kuruyorum
yaralı ömrümün kimsesizliğinde

Maviye boyuyorum bütün dünyayı
uçurum diplerini, üşüyen geceleri
çıkmaz bir sokak ortasında
yasaklanıyor tüm çığlıklarım

Yarım kalmış şiir gibi
kanıyor nefesim hasretin sesinde
sonra azarlanmış çocuk gibi
savruluyor karanfillerim
suskun ruhumun yalnızlığında

Bulutlanan mevsimler bırakıyorum
yaprakların arasına
dilsiz özlemler iliştiriyorum
karanlık sabahlara

Sonsuz rüzgârların mahşerinde
kurşuna diziliyor tüm umutlarım
gözyaşlarımda boğuluyor
mülteci sevdalarım. ..

Ve toprak buğusunda
yaşıyorum aşkı
tutsak bir güvercin kadar ürkek
özgürlük kadar uzak

Acının renginden
topluyorum yarınlarımı
her akşam baharı anlatıyorum
isimsiz sayfalara,duvarlara

Bakışlarımda kuruyor
şafağın ağıtları
rehin sözcükler biriktiriyorum
günlerin kıyısında

Göçebe bir yürek oluyor
avuçlarımda efkâr . ..

Med Reşiyan