Göçebe Bir Yürek Şiiri - Hüseyin Erdinc

GÖÇEBE BİR YÜREK

Ben bu dünyaya
bir adresle gelmedim kardeşim!
Ne bir sokağım var,
ne bir apartman numaram.
Bir ana doğurdu beni,
toprak gibi kocamandı rahmi,
gökyüzüyle büyüdüm,
göçebe bir yürekle yaşadım ben.

Ne zaman bir duvar görsem —
tuz basar ciğerime!
Bir çatı,
dar gelir başımın üstüne.
Ben ki yürümeyi doğarken öğrenmişim,
ayaklarımın altı,
dünyanın haritası gibi.

Aşkı sevdim,
ama hiçbir elde barınamadım.
Sıcak bir çorbanın buğusunda
bir ömür kalabilirdim belki…
Ama kaşıkları bile zincir gibi
gelirdi bana.
Sevdiğim her şeyin
gitmesini bekledim,
çünkü ben
kalmaya alışmadım hiçbir yerde.

Benim yüreğim göçebe dostum!
Kimi zaman bir dağın yamacında üşür,
kimi zaman bir fabrikanın dumanında yanar.
Kimi zaman bir çocuğun aç gözünde
taş kesilir,
kimi zaman
bir kadının şarkısında ağlar.

Sınır çizgileri,
bana göre değil.
Pasaportumda damga yok,
çünkü kalbimi mühürleyemediler!
Sürgün değilim,
kaçak değilim,
ben özgürlüğün ta kendisiyim!
Yasaklarla yoğrulmuş topraklarda
bir hayal gibi dolaşırım,
ama gerçeğim ben!
Sürülmüş ekinlerin gölgesinde
çalışırım,
ve döktüğüm her ter damlasında
bir vatan kurarım kendime.

Bazen bir maden ocağının karanlığında
bir işçinin terine karışırım.
Bazen bir okul sırasının ucunda
öğrencinin umuduna dokunurum.
Bazen bir mülteci kampında
annelerin gözlerinden akarım sessizce.
Ben sadece yolda değilim:
Ben herkesin içinde,
her yerde yürüyen o sestenim.

Sor bana kimim diye:
Ben
bir köyde yarım kalan türküyüm.
Bir şehirde bastırılmış haykırış.
Bir annenin yalnızlığa doğurduğu oğul.
Bir dağın doruğunda unutulmuş ayak izi.
Ben…
Göçebe bir yüreğim,
yerleşmeyen bir adalet,
susmayan bir soru,
ve yola düşmüş bir halkım.

Yürürüm kardeşim.
Ayakkabılarımın tabanı yok,
ama içimde
sarsılmaz bir inanç var hâlâ!
Yürürüm…
Ardımda bıraktığım her şehir,
bir mısra olur şiire,
her ayrılık,
yeni bir direnişin tohumu olur yürekte.

Ve sen,
bir gün yoldan geçerken beni görürsen,
sorma nerelisin diye.
Gözlerime bak.
Orada görürsün:
Bütün haritalar orada!
Çünkü ben,
ne doğudanım ne batıdan,
ben yüreğiyle yürüyenlerin yolundanım!

Ben bir göçebeyim.
Köküm, adalettir.
Yurdum, insanlıktır.
Dilimi rüzgârdan,
adımı yoldan aldım.
Hiçbir kapıya ait değilim,
ama her vicdanda bir izim var.

Ben bir göçebeyim —
Ne zincire sığarım
ne suskunluğa!
Kendi sesimle yürürüm
karanlığın bağrında.
Ve bil ki,
bir gün bir devrim başlarsa içimizde,
ilk adımı atan
yine ben olurum:

Ben bir göçebeyim.
Hüseyin Erdinç