Göçebe... Şiiri - Hatice Elveren Peköz

Yağmurlu bir günün akşamında
Başımı alıp gideceğim buralardan
Yollar aşınsın, dağlar aşılsın diye…
Yine de belli olmaz, sonbaharda giderim.
Sevginin dökülen yapraklarını
Görmeyeyim diye…
Yaşam, boyası kurumamış bir resim gibidir,
Silmek için yenibaştan her şeyi...

Karanlık bir gecenin ardından
Her şeyi bırakıp gideceğim buralardan.
Denizler durulsun, sular çağlasın diye…
Savrulsam da fırtınalarla,
Zemheri ayında doğmasa da güneş,
Şafakla düşerim yollara,
Elimin gücümün yettiği yere kadar
Duyumsayarak sevgiyi, gitmeliyim...
Kimse sormamalı, bilmemeli beni
Yaşadım mı, öldüm mü diye…

Ufuktan yansıyan ilk ışıklarla
Gideceğim buralardan.
Yıldızlar ışısın,
Ay yolumu aydınlatsın diye...
Bilinmezlerde olsa yollar,
Ayın rehberliğinde o gün,
Göçeceğim buralardan.
Ellerim havada, dillerim duadadır.
Göçebeler misali;
Çigan müziği çalarken uzaklardan,
Gideceğim...

Bir gün günbatımına doğru
Çekip gideceğim buralardan.
Usulca çalan hüzzam makamından
Fısıldarken şarkılar,
Elimde kâğıt, kalem, bir de kibritimle
Yakarak tüm anıları gideceğim…

Öyle sessizce göçerken buralardan
Kimse bilmeyecek nedenini
Neler yaşadığımı kimse görmeyecektir.
Gün doğarken göçmen kuşlarla,
Yüreğimin sancısına tuz basarak,
Seyyah olmak için yedi kıtaya,
Göçebelerle yollara düşeceğim…
Gecede ay yolumu aydınlatsın,
Kuşlar yol göstersin diye...
Bir gözlerine vurgun,
Sözlerine dargın gideceğim…

MERHAMETLELİ YÜRER
Ben bir çölde değil,
Dağların koynunda doğdum.
Köyümün sevgi yağmurlarıyla yıkanıp,
Gönül bahçelerinde boy verdim.
Vadinin çiğ kokuları sinerek saçlarıma,
Ben bir kez değil,
Her mevsim yeniden doğdum.

Ben kutuplarda değil,
Akdeniz’in en güneyinde doğdum.
Bir sarmal yaya sığdırırım dünyayı
Sevginin şifresi çözmek için
Köyümün karlı yollarında koşup
Sevginin sarayına girdim
Çiğli toprağın ıslattığı gözlerde
Merhametli yürekleri gördüm...