Göç Yığını Şiiri - Halil Işık

büyük susuyoruz, büyük

acılar, taşıp dökülüyor susuşlarımızdan

gökyüzü dalgın

gittikçe yükseliyor yeryüzü, toprağa dargın

kayıp izinde korunmuşlukların

rastlanmıyor hatalara

kusursuz varlıklarız artık

lâzım değiliz birbirimize

ne emek ele yakın

ne de yapışır, el emeğe

bize çok yakışan bir giysi oldu yalnızlık

örüldü, asfalttan betona uzayan, evlerde

ayıplamıyor, fakat kırgın yine de

elleri el yapan, kuru vicdan

güneşli günlerin tanrısına

sen alıştırdın bizi yağmurlu günlerde

plastik çiçeklere

dünyayı, kurulu bir saat gibi ayık tutan

eller, koptu kopacak

zehir zemberek, kuduracak ovada küheylân

başıboş zamana yuvarlanacak

kaynar sular köpürecek, taşacak

bir ormanın gençliğine yetişemeyecek kimse

birlikte olmanın gençliğine

güller iâde edilecek toprağa

çok sevilenden, üstü istenecek

bir ben mi üzülüyorum bunlara?

kahır diyorum, bakmıyor kimse

kapılar kapanıyor peşpeşe

18 Mart 2016 Cuma / İstanbul