Evet sevgili yılların ardından da olsa yaşamımızın bir hesaplaşmasını yazabileceğim hiç aklıma gelmezdi… Birkaç zamandır beynimle yüreğim arasında kurulmuş bir köprüde volta atan binlerce soru ile baş başa kalmışlığımın arkasında bu güne kadar seninle bir düelloda olduğu gibi dertleşme veya hesaplaşma içinde oluşum her an yüreğimdeki köprüde gereksiz salınımlarla dolanırken, düşme korkusu veya teklik korkusunun korkusuzluğumdaydım…
Her sorunun ardı doğrularda cevapsız kalması ki her an yanlış düşüncelere uzatıyordu yaşamın en kıymetli zamanlarında beni…
Aslında bunların ardında pişmanlıklar yatıyordu belki de yakıştırılamıyordu “ben seni ölümüne sevmiştim” cümlesine veya iki düşünce arasında gidip gelen akıl oyunlarında ki kelime savaşları arasında çoğu zaman kayboluyordu ruhum dediğim bedeni ayakta tutan yaşama arzusu…
Belki de düşüncelerde bir kıyım eksikliğiydi bu kararsızlıklar, acıma duyguları ile sevme duygularının karıştığı bir var kalış mücadelesiydi, yani korktu sevgiden kaçtı dedirtmemek için kendi içinde savaş alanı kurmuştum, aslında sessizlikteki düşünce savaşıydı bunların tümüne yazgı dediğimiz…
Belki de bir ruhsal savaşın kahramanlarının varlık savaşının tekliğe dönüştürmek istenmesi haliydi, “oysa ne çok sevmiştim fırtına gözlüm seni” dememiz, belki de yalanlanması mümkün olmayan bu cümlenin isyanına boyun eğmekti, netice kelimelerin bir son tangosuydu bu sarsıntılar…
Tamamını Oku
