Göç Şiiri - Himmet Karataş

Göç başlar
Kervan yola dizilir
Söğüt dalı keser kankardeşim
Döşte bıçak yarasıdır ilk aşkı
Durgun bir ırmakta boğulur
Kuytularda boy veren sevinçler
Ve silinir mevsimlerin izi
Çıplak ayakla geçilen sulardan
Öylesine yetim kalır ki pencereler
Bilinmez baykuşlar mı öter
Kuzgunlar mı bacalarımızda
Öylesine büzülür ki göğsümüz
Kırık bir kapıya döner yüreğimiz

Gölgemiz bir nefes bulamaz gider

Kaçıncı aldanıştır bu
Saçlarımızın rengine ve çamların serinliğine
Söğüt dalı keser kankardeşim
Keser bileklerini hayata tutunduğu yerden
Ve menekşe sürülmüş kaşlarımızdan
Silinir aşklarımızın buğusu
Oysa kelebeklerle hatırlanır her intihar
Kervan hıdrellezde ıslanır
Kurumaz kankardeşimin hırkası
Öylesine parelenir ki yüzümüz
Tanımaz bizi ayna tutan duvarlar
Bir bıçak yarasına düşer gözlerimiz

Gölgemiz bir kafes bulamaz gider.