Göç Şiiri - Arıkan Akar

Aynanın karşısındaki adamım
Öyküleri biten insanlar yansıyor yüzüme
Evlatlar kesiliyor sütten usulca
Ayrılıyor yollar anarahminden
Çıplak kalıyor yorgun ayaklarım ayrılınca
Dizeler örüyorum çiçeklerden
Kafiyeler dokuyorum tenime
Ayrılırken en çok ben üşüyorum

İllegal bir mısra kalır sokakta
Perdede rüzgar kalır
Kırılır bir cam gibi trajedim ortasından
Üç satır hüzün düşer payıma
Ellerimin renginden anlıyorum gidişimi
Ellerim yarınsız bir dün..

Benden ayrılan herşey,bana götürüyor beni
Kaç çağ göç etti belleğimden
Kaç gecem uçup gitti
Nöbeti devralıyor yolculuğum
Ayak sesleriyle ürperen renk sessizliği

Gölgem bir haç gölgesi
Kollarını açsa
Kırar göğsünde güneşi ve tüm gidenleri
Ağaç olup kök salsam mı
Kuş olup uçsam mı
Öyküleri biten insanlar yansıyor yüzüme
Göç ediyor öyküm..