Gizlice Şiiri - Yusuf Bulut 2

Burada ne mavi deniz vardır, ne de martı,
Vicdanlar seyahate çıkmış, hislerse tartı.

Bir toz danseder havada, cirit atar,
Toz bulutu içindeyiz, yolumuzu kapar.

Yağmur yağacak birazdan, dağılacak bu toz,
Yollara dizilen taşlar ayaklara takoz.

Kıvrım kıvrım, bu toprak yol, uzar tek başına,
Yol ayrılır ordan, ulaşır mezar taşına.

Mezar belirlidir, lâkin sahibi belirsiz,
Yazısız bir çift taş, öyle, kalmış isimsiz.

Yanında bir kaç mezar, biraz ilerleyince,
Ortada bir merdiven, bir mezar üzerinde.

Belki; çıkış göğe, ulaşılması imkânsız,
Ölüm hayatın sonunda, sebebi kanıtsız.

Yaşamak dünyada, herkesin ortak arzusu,
Her birimiz bu hayatta, ömrünün yolcusu.

Bu yol uzar gider, hanımız ise mezarlık,
Belirsiz bu yol, bilinmez, sonuysa karanlık.

Ah o mezarlık, sessiz bir şehir bu dünyada,
Uçsak da, yürüsek de, varacağız oraya.

Ne bir ses çıkar, ne kişi, uzunca sessizlik;
Beden toprak olur, ruhlarda kalır kişilik.

Nerde ki; o gelenler, bilirler mi geçmişi?
Yol katedilir, hedefine ulaşır kişi.

Zaman zifiri kara bir tünel, biz yolcuyuz,
Tünel içinde, ne ilkiyiz, ne sonuncuyuz.

Yürürüz de, yolu katederiz, bu ömürde,
Fakat anlamayız, neden ise, görünürde.

Bazen yolumuz güzelleşir, bazen bozulur,
Ayak sürükler bedeni, kurala uyulur.

Ve Azrail geliverir, yaklaşır sessizce,
Biz gelip geçiveririz hayattan gizlice..

16 Kasım 1996 Cumartesi