Gizli Bahçenin Şarkısı Şiiri - Özgen Öz

Gizli Bahçemin Şarkısı

Bir zamanlar sessiz bir bahçem vardı…
Kimsenin bilmediği, sadece rüzgârın bildiği.
Gökyüzüyle konuşur, toprağın kalbini dinlerdim.
Zaman orada susardı,
Sadece yaprakların düşüşü konuşurdu.

Bir ağaçtım orada…
Köklerim acıya, dallarım umuda tutunmuş.
Her rüzgârda biraz daha eğilmiş,
Ama yine de kırılmamış.

Bir çocuk gelmişti bir sabah,
Gözlerinde bahar, ellerinde bir umut.
Kuşlara gülümserdi,
Toprakla konuşurdu sanki.
O gülüşte bir hayat vardı,
Benim unuttuğum bir sevinç gibi.

Sonra…
Birden gitti.
Arkasında yalnızlığı ve o eksik sesi bırakarak.
O günden sonra rüzgâr bile sessiz esti bahçemde,
Ve ben her sabah toprağın kokusunda
onun adını aradım.

Bir gün rüzgâr geri döndü,
Fısıldadı kulağıma usulca:
“Unutmadım seni…” dedi,
“Gizli bahçem, hâlâ kalbimdesin.”

O an gözlerim doldu,
Toprak titredi, çiçekler yeniden doğdu.
Kuşlar döndü, gökyüzü açıldı,
Ve ben bir kez daha anladım;
Hiçbir şey gerçekten gitmiyor,
Sadece şekil değiştiriyor sevgi.

Gözyaşı bir çiçeğe dönüşüyor,
Hasret bir duaya,
Ve sessizlik…
En derin şarkıya.

Şimdi o bahçede yalnızım yine,
Ama kalbim sessiz değil.
Kemanın tınısında,
Bir zamanlar onunla konuşan rüzgârı dinliyorum.

Her nota bir hatıra,
Her susuş bir özlem.
Ve ben oturuyorum o eski taşın üzerine,
Rüzgâr saçlarımı savururken fısıldıyorum içimden:

“Dönmesen de olur artık…
Ben seni buldum içimde.”

Çünkü biliyorum,
O bahçe bende…
Ve hâlâ çalan o şarkının adı,
“Gizli Bahçemin Sonsuzluğu.”