Gizem Şiiri - Elife Ergan

Gizem,
Olabildiğince gerçekti renksiz bezgindi
Tuhaf değildi
İlk kez emanet bırakışıydı

Düşleri geceye serzenişiyle
Tamamen ait izler taşıyan
Sahibi olduğu
Ufacık kırıkları un ufak telef olmaya hevesli

Penceresi kızıl goncaydı
Camın rengi morcivetli dalgası püren kokulu
Dağları esintili gizil sayfaları
Hanımeli önünden geçen

Yüksek çardağın yanındaki divanda
Kilimi narçiçeği
Dokunanın motifi eli belinde üşüyen
Görünce dayanamaz uzanır parmakları

Kanadından tutup içeriye çekip
Anneden kalma olmalı ceviz sandığı
Açtı,
İçindeki ipek tafta beyazı bohçanın arasına dürdü

Büktü tüm düşleri
Sonsuza kadar ayrılmamak üzere
Sıkıca bağladı
Üstüne üç kere besmele ekledi

Saklanan gecenin anlamı olmalı
Ayazı yok mu yürek okuyan
Yazılar satırlar kelimeler yetmez
Üşüyor acıkıyor acıtıyor

Sokakların sayfasında cümleler
Susamlı sıcak ekmek kokusunu içine çekerek
Konuşuyordu saatin ikisinde
Sessiz sedasız gülüşlerinde

Elife ERGAN (Elifçe)