Gizem Şiiri - Ayla Korkanç

Gizemin içinde saklı duygularının bam telleri
çaldı da çaldı.
O duyana kadar zaman ağacının çiçekleri açtı
hatta soldu.

Nerede saklandı bunca zamandır kaybolmuşluk,
yaşadığı vazgeçmişlik neredeydi?
Nasıl gizlendi de göremedi.
Oysa ağacın toprağa kök salıp yapışması gibi dimdik durup
kafa tutardı hisleri, onu sindiren neydi?
Toprağa tutunma çabası umutlandırırken
şiddetli rüzgar çıktı, ortalık toz duman.
Bir yağmur eksik, o da geldi.
Yağmur tüm ovayı sularken
kalbin ovası kurak kaldı, ağaç devrildi.

Barışla anlaşma yapmaya az uğraşmadı, az emek vermedi.
Tarihin tekrarı vardır, bak yenilendi.
Bekledi bekledi, sırlarla beslendi, yükü ağırlaştı.

Zamansızlığın burnu büyük diye cesaret
edip bir şey soramadı.
Süre geçtikçe yürek atışı sekti.
Nasıl sorsaydı?
Tanımadığı yenilere mi sığınsaydı,
duyarsızlığın adı anlamamak
anlayınca kaçmaktı.
Yapışkan tellerde toz kaplı yaşanamayanlar
asılıyken
elinde sımsıkı tuttuklarını nereye bağlamalı?

Heyheyli hareketler kılıfsız anlattı derdini.
Sayfa sayfa döküldü bahaneler, kaçırdığı kadar değildir hayaller.
Yapamadıkları dağılıp
bakıp ta göremedikleriyle yine anlaşıp gider.
Sahipsiz değil istekleri gerçek olmak için bekler.
Vahada gül, çölde su arasa bulurdu.
Yüreği sıkıştıracak gizlere gerek yoktu.
Karmaşaya dalga geçmek kaldı.
Kararan kalbi daha fazla kırılmasın diye sustu.