Kaç yıl olmuştu
Tanıyamamıştı bir kere
Gözlerini hiç açmamıştı
Hep bakıyordu yere
Ağzının kenarında ki
Soğanları dışarıda bırakmıştı
Yutkunsa boğazına kaçacaktı
Yalvarıyordu Tanrıya
Bir daha ki doğuşunda
Böyle olmayacaktı
Neylesin elinde değildi
Anacığıda bırakmıştı
Bir kere
Götürmüşlerdi gömüldüğü yere
Tanımamıştı bedenini
Görmemişti her yerini
Çiçekleri koklamamıştı
Ellerini
dokunduğunda
Yanacakmış gibi arkasını
Döner dururdu
Kalem gibi elleri
İncecik boynuyla
Kurumuş bedeniyle
Rüzgar sert estiğinde
Yere düşecekmiş
Gibi oluyordu
Terk etmişlerdi onu
Yoktu hayatının sonu
Nafile yağmur yağacaktı
Bir kere ıslanmaya görsün
Simsiyah saçları
Bir kısrak yelesi gibi
Boynunun altından
Islatıyordu bedenini
Bilememişti sevenini
Okşamamıştı ellerini
İçinde sımsıcak sevgisiyle
Gözlerini yukarı kaldırıp
Kendini arıyordu
Biçare tek başına kalıyordu
Son kez gördüğümde
Issız bir köşede ağlıyordu
Ağlıyordu,kendini
Artık tanımıyordu
16 Haziran 2008 Ankara
Vecdi HatunoğluKayıt Tarihi : 16.6.2008 17:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yalnızlık yaşamın en son biçimlendirilmiş şekillerinden birisidir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!