Gitti Şiiri - Muhittin Alaca

Bir yürekte iki sevda olur mu mihman?
Sade benim ol deyince, gemileri yakıp da gitti.

Aşkımızın hamuruna, karışmış saman;
Kıvılcım kibritini, ansızın çakıp da gitti.

Sırçadan saray zannettiğim gönlü, şimdi asuman;
Cilveyi, cakayı, nazı, süs gibi takıp da gitti.

Bir anda renkler grileşti, başını sardı duman;
Bulanık nehir gibi köpürdü, akıp da gitti.

Umut yelkenlerime muhkem sandığım liman;
Daha demirlemeden, korsanların önüne kakıp da gitti.

Pamuk ipliğine bağlıymış, yokmuş hiç güman;
Eğreti dikişle duran yaramı, tel tel söküp de gitti.

Delişmen atlarım vardı, rahvan ve yaman;
Has bahçesine girmeden, dikenli teller çekip de gitti.

Nevruz mevsimi, yüreğim safran sarısı harman;
Morumu çaldı dağlardan, zemheriler ekip de gitti.

Öfkenin kılıcını bilemişken, kesti bir ferman;
Dilindeki tüm çıyanları, üzerime döküp de gitti.

Demlenmiş bir çay tadındayken zaman;
Kem yüzlere kandı, kan güllerini dikip de gitti.

Vuslat köprüsü tarumar, yolcu bin pişman;
Dinamiti döşeyip, son kerpici yıkıp da gitti.

Ne gözümde fer kaldı, ne dizimde derman;
Gözleri gözlerime, manalı bakıp da gitti.

20.03.2009