Gitti Şiiri - Fatma Yalçınkaya

Bir ateş yanmıştı,yüreğim de,
Şimdi söndü,kül oldu gitti,
Evvel kemiklerim de ilik idi,
Şimdi ise,el oldu gitti.

İstese vermezmiydim,bu canı,
Koyarmıydım beden de başı,
Dertli bağrıma kara taşı,
Acımadan koydu da gitti.

Bu dertten iflah olmam sanırdım,
Aşkın hançerini,bağrıma batırdın,
Ne yazık ki,ben çok yanıldım,
Ölüm fermanımı,verdi de gitti.

Dedim; Akan sulara,dağlar'a,taşlar'a,
Bir derman şu gönlüm de,kanayan yaraya,
Kalbim de beslediğim,çiçeği sevda ya,
Yapraklarını,yoldu da gitti.

Atrık yıldızlara,bakmıyorum.
Adını her yere yazmıyorum.
Gözlerim! sana söz ağlamıyorum.
Göz pınarları mı,kuruttu da gitti.

Deniz de bir kum tanesiyim,
Elde değil,sızlar yüreğim,
Yüzünü görüp te,öyle ölseydim,
Bunu bile bana çok gördü de gitti.

Baharımı kış'a çevirdi benim,
Ne gecem belli,ne seherim,
Başım da esen kavak yellerim,
Beni yer den yere,savurdu da,gitti.

Güneş sönük kalırdı,sevdam yanım da.
Ah çektiğim de,ciyer kavrulan da,
Getirmedi,yeller senin kokunu da,
Ağıları ciyer parame,döktü de gitti.

Nasıl nefes alırım,ben sensiz,
Delinir mi bu dağlar,sevgisiz,
Düştüm,derin kuyulara dipsiz,
Beni karanlıklar da,koydu da gitti.

Felek beni,kaptan kaba koydu,
Hiç ummadığım işler,beni buldu,
Azrail karşıma geçti de,durdu,
Ondan önce canımı aldı da,gitti.