Gitmeyi Öğrenmeye Gitmek Şiiri - Kağan İ ...

bu sonuncu üşümekti
yaz aydınlıklarından uzak
yaprak merhametlerinde ikircikli
uykuya tutsak ikindi beklemesizliğiyle
çekilmez acılı bir tütsüydü
rahiyasında soluğunun
ilk sabah tortusu...

kentin ışıklarına küstüm
pencerelerden bakmaya hevessiz
dumanlı ürperişlerde adına korkak
adım adım güzelliğini yorumlamaktım
son bakışlarını bıraktığım kabuslarıma
en uzun yalnızlığımda dokun çiçeklerime
beni değil yaşamı anla
seni senin için seviyorum çünkü...

kederi yırtık fotoğraflar gibi kaldım
kenarında kapalı düşüncelerinin
heyecanım çok çaresizdi bilinmezliğine
seni her görmek yeni bir hayat kurmaktı
boylarında unutulmuş bir ağustosun
ayaklarımın tozuyla uzandığım toprağa
yabancı kalacağım
seni bir daha göremeyeceğim için
sırtımı döneceğim yeryüzüne
ömrümü affetmeyeceğim...
sen benim ömürsüzlüğümsün
ömürden güzel
güzelden ömürlü...

terli akşamüstlerine benziyordun
sararmış çarşaflarda
uykusuzluktan öteye geçmeyen
bir yaz bekleyişine...
ama dört mevsime de bir ilçe kadar cesur
soğukkanlı suskunluğunla
sığınışım oluyordun
bütün sessizliğine düş kurmanın...

incir gölgeli bir yorgunluktan geldim
uzaklığının çocuk yazı aydınlığına
gitmeyi öğrenmeye gidiyorum şimdi
bir keresine olsun kendimin olmak için
yanındaki bir başınalığımdan çıkıp
bir başınalığın yanındaki sana
seni senin için seviyorum çünkü...