Gitmeyen Mektup Şiiri - Bilal Aykanat

Müthiş cana cânân, yüzü beyzâ ki ne rânâ,
Rûhum ona kurbân, sözü bilsem de ne mânâ.
Keskin kaşı gergin, gözü şefkat dolu lâkin,
Var gamzesi pek hoş, özü kâmil ve de sâkin.
Baksın bana tek bir anı, cevher gibi andır,
His yok diye ancak, tabi sen kendini kandır.

Aklım ona meyyâl, Ay'a döndüm o da bîtâb,
Meçhul ki ne yapsam, deli olsam ona mehtâb.
Nûruyla karanlıkları mahvetti o ay yüz,
Olmazsa eğer şûlesi, mevsim bana hep güz.
Bilsem beni ben keşke, nasıl bilmeli yârim,
Duygum canımın katli, onun kaşları sârim.

Yazsam koca deryâları andırsa o mektûb,
Buldum nice hülyâlara daldırdı da meczûb.
Rüzgarlara salsam, suda boğsam neye kâdir,
Evren koca dehliz, bu güzellik ne de nâdir.
Zâlim mi ki her aşk, düşülen hâl bu mu heyhât!
Vuslat ile şâyet, yaşayan yok mu ki ferhat?
Destan o ya her aşk, nice âfet yaşayıp hem,
Ölmez sonu yoktur, bize kısmet mi olur hem?
Âlem bana artık kara zindân ya da mâkber,
Hâlim ona isrâf, bana dermân o ki Ekber!