Lavanta Mevsimi Şiiri - Naz Boyacı

-sevgili babam'a-

yalnızlık doğurdu bu kenti
dar sokaklar boyunca
acıyı emziren bir keşişti o

sevi en uzak cümlede yankılanıyor
ellerim ısmarlama düş sarkacı
yüzüm dünkü çocuk

duvarda eğreti resimler
kadran boyunca zaman ve sen
tik tak-tik tak
siyah-beyaz film şeridi gibi ömrümüz

pusulasız
ıssız
gülüşler çiz
göğe bakarak telaşsız

kanatlarımı alıp uçsam yüzüne
bize dönüp sussam yine içime
o ince sızıyla büyütsem hasreti

saçlarımı tarıyorum upuzun ürkek
kaç belik örsem sabrımı sınar

kırlangıç kanatlı
vedalar astık yüreğimize

oysa
umutlu bir yolculuktu yaşam
her geldiğinde
ellerin vardı naif
lavanta kokulu

ah!
gidişin an gibi

ağzımın kıyısında uçurum çiçekleri
-y o k s u n
eksildim dün sana baktığım yerden

gökyüzü ırmağım
çık o gümüş rengi suyun içinden
usulca dökül

bildiğim her şeyi susup
sesine döndüm
sözün çiçek açmış

haziran yüzlü adam
keder yüklü bulutlarla gidiyorsun
saat sabahın 11:35'i
gidiyorsun kızıl atlarla dörtnala

-üşüyorum sırılsıklam sensiz

sen lavanta mevsimini seversin
ben seni ve yağmuru

uğurlar olsun

upuzun sevdam

sonsuz s/özüm

-başucunda özlem kuşları çoğalsın