Gitmeliyim Şiiri - Suat Kayis

Bir insanın,
En çok,
Canını ne yakar,
Ne acıtır diye,
Sordum kendime.
Sayısız olduğunu fark ettim.

Kalbi olan insanın,
Canını yakmaya,
Hemen herşey,
Müsait aslında.
Senin canını,
En çok ne yakar,
Bilemiyorum,
Buzdan bir kalbin,
Yoksa içinde,
Tabi.........
Onu erite bilen,
Bir sevgi varsa eğer.

Düşündüm işte,
Bir an aklımdan geçti,
Senin umurunda olmasa da,
En çok,
Benim canım yanmış meğer.

Hayatımın,
Her karesinde,
Bir daha mı?
Sorusunu yaşamamak için,
İmkanı olana bile,
İmkansız olacağım.
Sırf senin yüzünden.
Deprem gibi girdiğin gönlüme,
Aralıksız,
Devam eden,
Artçı sarsıntı Gibi, Bir gün,
Dinmeni bekleyeceğim.
Bıraktığın enkazdan,
Beni kim çıkartır.
İnan......
Onuda bilmiyorum.
Seyrediyorum sadece,
Ben......
Bu kadar çabalarken,
Senin,
Görmezden geldiğin her şeyi, Affedemiyorum.
Bende bıraktığın acıların,
Bir tanesine bile,
Dayanamıyorum.
Ben......
Tüm gerçeklikle,
Sana koşarken,
Senin benden,
Adım adım kacmana,
Bir anlamda veremiyorum.
Her şeyin acısı geçsede,
Senin açtığın yaranın,
Ne bir dermanı,
Nede......
Bir tutam ilacı var.
Bu acıyada katlanamıyorum.
Yakıp yıktığın,
Gönlümün bir köşesine,
Artık.......
Senide koyamıyorum
Evsiz kaldım.
Sokak da kaldım.
En kötüsü,
Sensiz de kaldım ya,
Kalbim......
Bunu da affedemiyor.

Güzel günler,
Ne kadar uzakta,
Öyle bir gün varmı?
Gelecek mi?
Onada inanmıyorum.
Bildiğim tek bir şey var
Sensiz uyandığım bir sabaha,
Başka bir yürekte,
Uyanmaktan korkuyorum.

Gidişlerin sessiz kahramanı,
Yola çıkma vakti,
Çoktan gelmedi mi ?
Var git yoluna,
Ben bir şekilde,
Bulurum kendi yolumu.
Sen......
Hangi gecenin sabahına uyanırsın bilmem,
Amaaaaaa......
Ben GİTMELİYİM artık.
Özür dilerim…..