Gitmeliydin Şiiri - Mehmet Özden Biçer

Sen çekip gittin buralardan, gittin ama gözlerin bende kaldı.
Bak yok şimdi yerinde yüreğim, yüreğim sende kaldı.
Fakat sana kızmıyorum, seni anlıyorum,çünkü biliyorum gitmeliydin.
Gitmeliydin hiç bakmadan ardına bu kör olası gurbette yapayalnız bırakıp beni.
Kaçmalıydın apansızca, bir veda bile etmeden habersizce,
Bir akşam vakti anzızın hicran ateşine yakıp beni ve hiç umursamadan aşkımı,
yüreğinden bir çırpıda atıp beni,gitmeliydin.

Gitmeliydin çünkü mevsim hazandı, artık bitmişti bahar bahçeler virandı,
O beni şefkatle saran hayaller, sana kabustu, sana zindandı, sana yılandı,
En önemlisi de; gitmeliydin çünkü benim inandığım aşk sana göre sadece bir oyundu, ya da yalandı.

Hani memleket türküleri geçerdi bazı bazı gurbetin ıssız sokaklarından,duyardık.
Hani her kapı ziline koşardık,
her telefonu eş dost diye açardık,
her seferinde de hüzün dü çalan kapımızı,
ağlardık.

Ve sanki hüzün olup yağardı yağmurlar üstümüze,
odamızın badanası bile hüzün rengiydi sanki,
Hüznün rengi oluır mu,
olurmuş anlardık.

Ve sonra bir deli gurbet kurşunu delip geçerdi yüreğimizi,ve sonra çaresizlik evet çaresizlik, bahçemizde öyle garip ve ürkek açan ve hazana düşen erguvanlar kadar
ve sanki bir bebeğin kanayan avuçlarında tuttuğu yüreğim kadar çaresizlik, hani bükerdi boynumuzu,bileğimizi,
işte o yanık memleket türkülerüne hiç düşünmeden katıp beni,
en tarifsiz hüzünlerin ortasına atıp beni, ve o çaresizlikle başbaşa böyle bırakıp beni gitmeliydin.

Gitmeliydin çünkü mevsim hazandı, artık bitmişti bahar bahçeler virandı,
O beni şefkatle saran hayaller, sana kabustu, sana zindandı, sana yılandı
,En önemlisi de; gitmeliydin çünkü benim inandığım aşk sana göre sadece bir oyundu ya da yalandı.

Seni anlıyorum gülüm, ve kızmıyorum ve darılmıyorum ve ağlamıyorum ve artık üzülmüyorum inan bana üzülmüyorum,
üzülmüyorum çünkü; her şey bir oyundu zaten, ya da gerçekten aşk bir yalandı.

Sen yokken daha da bir zor oldu gurbet,
Sen yokken pencereme konmadı hiç güvercinler,
Sen yokken sanki ay ışığı hiç yansımadı hiç girmedi odama,
Ve sen yokken şarkılar söylenmedi, şiirler yazılmadı adıma.
Dedim ya sen yokken pencereme hiç konmadı güvercinler,
ve sen yokken sanki halime bakıp kahkalar attı tozlu aynalarda hapsolmuş masal kaçkını cinler.

Sen yokken gözlerim hep soğuk duvarlara, duvarlar da bana baktı,
Benim de çekip gidesim geldi buralardan aniden apansızca, hatta ve hatta ölesim geldi.
Bir hıçkırık düğümlendi sonra boğazıma,ve bir yumruk savurdum beni duymayan, beni anlamayan o soğuk duvarlara
ve artık teselli etmeyen hatıralara.
Ellerim kanadı,
sonra düşlerim, sonra umutlarım ve sonra içimde yarım kalan heveslerim, emellerim kanadı.
Kimse görmesin diyer ağladığımı, içime akıttım kanlı göz yaşlarımı, hayallerim kanadı.

Fakat sana kızmadım gülüm, inan bana sana kızmadım.
Kendime kızdım, evet kendime kızdım seni böyle sevdiğim için, sana böylesi yandığım için,
kahrolası ismini hala andığım için,
ve hepsinden de kötüsü sana inandığım için kendime kızdım.
Sana kızmadım gülüm inan bana sana kızmadım,
Çünkü seni anlıyorum gitmeliydin...

Gitmeliydin çünkü mevsim hazandı, artık bitmişti bahar bahçeler virandı,
O beni şefkatle saran hayaller, sana kabustu, sana zindandı, sana yılandı,
En önemlisi de; gitmeliydin çünkü benim kutsal saydığım aşk, sana göre sadece bir oyundu, ya da yalandı.

Bu yüzden gitmeliydin…