Gitmeli Şiiri - Ayşe Uçar

topuğu kırık bir mevsimin
güncesinden düşüyor yalnızlık
toza belenmiş adımlarında
satenden kederler

…….

kağıt kesiği acıları yudumlayan dilim
kör suskulara esir

yağmuru avuçlayan çocuğa benziyor yüzüm
ıslak saçlarımda kristal hüzünler
usumda durmadan devinen şüphe
bırak! düş kervanlarını allak bullak etmeyi

her gün biraz daha eksilirken zaman
içime işliyor günlerin aymazlığı…

bir gün
konup göçeceğim
mayıs böceği kokulu kemirgen hayatın içinden
dudağımın araf’ında asılı son çığlık
düşmeden toprağa…
usul usul tırnak izlerimi geçirerek

sormalı
dağa taşa, kurda kuşa
ağaca dala yaprağa
sormalı kırlangıçlara vefayı
bırakıp giderken güz çiçeklerini

....

gitmeli
vakti geldiğinde
suya sabuna dokunmadan
güneşe aya yıldızlara
yasemine nergize güle dikene aldırmadan
gitmeli incitmeden yormadan

eğer
ölümün bir şarkısı varsa
bilirim benim için söyler serçeler…

16/10/2011