Gitmek varmış... Şiiri - Nehir Gün

Ömrümün en uzun, yoluna çıkarken bu akşam.
Veda buselerini rüzgarlara saldım.
Okşayamadan saçlarını,
Dokunamadan tenine,
Gitmek varmış kaderde.
Şimdi çalar trenin acı çığlığı,
Ayırır beni bedenden;
Beni bu şehirden.
Gölgesine saklarım, almasınlar diye gülüşlerini.
Sensiz, çekilir de bu uzun yol,
Gülüşlerin siz zor bir tanem.
Vakit ayrılık olunca,
Zaman daha bir hızlı akıyor sanki,
Oysaki gelişinde;
Ne, yelkovan akrebi kovalardı.
Ne, zaman böyle su gibi akardı.
Batması bile, gelişinin müjdesiydi aydınlığın.
Yaşam bana ilk önce seni sonra acını getirdi,
Ne vardı ki sen acıya eşdeğer olmasaydın.
Bir yanım ateşler içinde dondu!
Bir yanım bir damla suda boğuldu!
Bakışlarınla bakmaktı dünyaya.
Gözlerinsiz nasıl renklere, renk derim.
Şimdi kırık plakta çalan ‘ZEKİ MÜREN’ şarkısı gibiyim,
Dilimde hani en çok sevdiğim şarkısı.
‘‘Ben seni unutmak için sevmedim
Gülmen ayrılık demekmiş bilmedim’’
Nasılda benziyor hayat,
Bir şarkının nakaratındaki sözlerine,
Bende seni unutmak için sevmedim.
Kim gülmenin ayrılık getireceğini bilebilir ki!
Tren ağır ağır hareket etti.
Çıkmak üzere gardan.
Ben bir köşesine sindim,
Hayalin bir köşesine,
Birde makinist çaldı mı sirenini,
Yer gök ağlasın,terk ediyorum bu şehri.
Ömrümün rotası sensizlikten yana,
Senin ki de bensizlik diyeceğim,
Ama nafile hiçbir zaman pusulan benden yana olmadı ki.
Gönül güzümle ilk, sevdiğim yarınına uyandığında,
Ben başka şehirlere, uyanıyor olacağım! .....