Ne taşı ne de toprağı yaramadı bana,
Suyu bile diyemiyorum ki, denizi yok,
Kaçmak istiyor adımlarım bu memur diyarından,
Dar geldi topraklar, kurudu yalnızlığın sessizliğinde.
Sevemedim bana bakan sabit gözleri
Bulamadım anadolu toprağı kokan kızı
Güneşi bile sakladı benden aydınlığı
Soğuk yüreğim duymak istemez bu yalnızlığı.
Döneceğim sokağıma deniz kokan tuzlu suyuna,
Boğazda bırakacağım gözlerimi boşluğa,
Bir kalabalıkta kaybolup saatlerce
Hatırlamayacağım bile hüzne düştüğüm bu yeri.
Bir gençlik yılı daha bırakmayacağım bu renksiz diyara,
Dalgaları içimde görüp fırtına olacağım İstanbul'a,
Her zamankinden daha çok gitmek istiyorum buralardan,
Beni tohum gibi işleyen mavi beşiğin koynuna.
23/03/05 20:30
Ufuk ÇobanKayıt Tarihi : 27.6.2005 18:26:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!