en önce leyla çekip gitti
ve ardından bahar,
sonra en güzel insanlar.
hükümran artık boran, arkasından da kar.
bırakıp gitmenin tam zamanıydı,
On ikiden vurur gibi
ne yeşeren bir ümit, nede gelen bir bahar,
bak kuşların göçüne
gidişimin haklılığıydı sanki.
bir bahar yaşamadan kardelen,
güllerde çekip gitti.
toza dumana karışarak
arkasından da yeşil.
uçsuz bucaksız ufkumuz gitti,
dal gitti, yaprak gitti
geride kalan beton griliğiydi
bir biri ardına gitti bütün güzellikler
bağımız, meramız gitti, ağız tadımız gitti.
Yağmur gitti ardından
kavruldu toprak,
damlamayan gözyaşımızdan
yürekler çöl şimdi
sadece çatlayan sineler kaldı
gitmenin akabinde.
Atila Yalçınkaya
26.03.2011
Kayıt Tarihi : 2.5.2011 00:28:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!