Gitme Kal Diyecek Kulun Kalmamış

Tek vuruşta bir boğayı yıkardım.
Sanki yumruğumla çivi çakardım.
Merdiveni üçer, beşer çıkardım.
Şimdi adım atacak, halim kalmamış

Saatler yıl olur,geçmez sanırdım.
Zamandan saniye düşmez sanırdım.
Ömür sebil gibi, bitmez sanırdım.
Ölümden kaçacak halim kalmamış

Sanma ki, kış gününde esen tipiyim.
Çoğu zaman kötü, bazen iyiyim
Çölde sürüklenen diken gibiyim .
Çiçekler açacak dalım kalmamış

Saçlarım ağarmış, dişlerim düşmüş,
Dizlerim titriyor,belim bükülmüş
Gençlik elden gitmiş, kocalık çökmüş,
Artık yürüyecek, yolum kalmamış

Konuştuğum zaman, dinlerdi herkes,
Kulaklar duymaz oldu, gelmiyor ses,
Sözler düğüm oldu, tıkandı nefes,
Şimdi söyleyecek, dilim kalmamış.

Güvenme,aldanma kara kaşına,
Ağrılar da gitmez, çöktü başıma,
Hayat mevsim misali, geldi kışına
Artık yaşanacak yazım kalmamış.

Düşünürüm; dün geçti, yarın var mı?
Bu sabah üstüme, güneş doğar mı?
Yaşanacak günler, gönül koyar mı?
Hayata tutunacak, ferim kalmamış

Dertlere limandır,bende her gece,
Bir şeye karışma, otur köşede,
Yine de yalnızsın, herkes gelse de,
Beni fark edecek kimsem kalmamış

Bir elimde tespih,dilimde zikir,
Dünya bir konak ki, ben de misafir,
Ya Rab…!,verdiğin ömür bitecek zahir,
“Gitme kal….! ” diyecek, kulun kalmamış.